De Codarts-collectie

In 2021 wordt de muziek uit de mediatheek van Codarts, het conservatorium van Rotterdam, toegevoegd aan de collectie van Muziekweb. Dat werkt in het voordeel van beide instellingen: Codarts krijgt beschikking over digitale versies hun cd’s en voor Muziekweb betekent het een interessante uitbreiding van de collectie. Uiteraard is er een zekere overlap tussen beide catalogi. Tijdens het zogeheten ontdubbelingsproces wordt nagegaan welke titels al voorkomen in het bestand van Muziekweb en welke nog ontbreken. Zo blijkt dat het conservatorium met name op het gebied van wereldmuziek over een grote hoeveelheid muziek beschikt die nog niet in de collectie voorkwam.

Codarts leidt musici op in de reguliere richtingen als jazz, klassiek en - sinds iets recenter - popmuziek en muziektheater. Daarnaast heeft het als één van de weinige conservatoria ter wereld een aparte afdeling voor wereldmuziek. Dit departement bestaat jarenlang uit de richtingen Indiase muziek, Turkse en Ottomaanse muziek, Argentijnse tango, latin en flamenco. Deze studierichtingen worden geleid door grootmeesters uit de respectievelijke vakgebieden, die samen met hun collega’s jarenlang actief suggesties aandragen voor de aanschaf van uitleenbare geluidsdragers. Ook muziek die het conservatoriumpersoneel aankoopt tijdens reizen naar bijvoorbeeld India, Spanje, Turkije of Argentinië, vindt zijn weg naar de mediatheek van Codarts. Zodoende bevat deze collectie een groot aantal albums die nooit op de Nederlandse markt verschenen zijn, wat de digitalisering van deze verzameling des te waardevoller maakt.

We beginnen bij flamenco. Een goed voorbeeld van een titel die slechts zeer plaatselijk is gedistribueerd is de registratie van het 12e Concurso Nacional de Arte Flamenco, dat in 1989 wordt gehouden in de Zuid-Spaanse stad Córdoba. Winnaar van dit concours in de discipline gitaar is de dan nog piepjonge Vicente Amigo, die zich later ontpopt tot een wereldberoemde en uitermate invloedrijke flamencogitarist. Op de opname zijn de eerste publieke uitvoeringen te horen van de stukken die hem later zijn naam als groot componist hebben bezorgd. Daarnaast is zangeres Mayte Martin te horen, dat jaar de winnares in de categorie zang. Net als voor Amigo is dit voor haar het begin van een bloemrijke carrière. Zeker voor wie bekend is met deze artiesten is deze cd een bijzonder document.

In de wereld van vóór de opkomst van het internet is het soms behoorlijk moeilijk om aan goede opnames van wereldmuziek te komen. De voorwaarde voor de import van albums is voor veel inkopers dat ze uiteindelijk goed verkocht worden. In het geval van bijvoorbeeld Indiase klassieke muziek, met een relatief kleine doelgroep in Nederland, is dat geenszins gegarandeerd. Veel werk van Ali Akbar Khan, grootmeester op de sarod, verscheen op Indiase platenlabels die moeilijk in het Westen te krijgen zijn. De collectie van Codarts bevat een grote hoeveelheid platen van Khan, die inmiddels via Muziekweb te horen zijn.

Ook noemenswaardig zijn de albums met Ottomaanse Muziek. Aan het Rotterdams conservatorium is er een studierichting die zich bezighoudt met de fascinerende muziek die ten tijde van het Ottomaanse Rijk (1299-1922) gemaakt werd. Deze werd gecomponeerd voor uitvoeringen aan het hof, voor militair gebruik of voor religieuze doeleinden. Het ensemble Bosphorus maakte een serie cd’s met werk uit deze tijd en in een deze stijl.

In de collectie van Codarts bevindt zich ook een groot aantal platen van tangozanger Roberto “El Polaco” Goyeneche (1926-1994), een Argentijnse zanger die zijn bijnaam “de Pool” dankt aan zijn blonde haar. Mede dankzij zijn samenwerking met Aníbal Troilo en vertolking van werk van Astor Piazzolla, genoot hij aan het eind van zijn leven grote bekendheid. Met zijn verhalende stem vol emotie roept hij nostalgische gevoelens op, zoals goed te horen in VIejo Buenos Aires.

Ook Braziliaanse muziek is vertegenwoordigd in de Codarts-collectie. Inédito (wat in het Portugees onuitgebracht of ongeëvenaard betekent) is een album dat de Braziliaanse componist en muzikant Antonio Carlos Jobim (1927-1994) in 1987 in opdracht van Odebrecht, een groot Braziliaans bedrijf, opnam. Aanvankelijk is de plaat alleen bedoeld als gelimiteerde uitgave voor trouwe klanten van het bedrijf. Jobim krijgt volledige artistieke vrijheid. Hij kiest er daarom voor om met zijn groep op te nemen in de tot studio omgebouwde pianokamer van zijn huis in Rio de Janeiro. Dat moet gebeuren op nachtelijke tijdstippen, wanneer er het minst geluid van buiten binnen komt. Zijn groep bestaat voor een groot deel uit familie en aanhang en het is hierdoor dat de plaat een bijna huiselijke warmte uitstraalt. Jobim zelf beschouwde het dan ook als een van de betere albums van zijn carrière.

JV