All blues – Conrad Herwig
De Amerikaanse trombonist Conrad Herwig kreeg in 2006 de eerste Paul Acket Award, die hiervoor nog Bird Award heette. De dat jaar overleden Nederlandse musicus en presentator Han Reiziger werd postuum onderscheiden met de ‘Special Appreciation Award’, die sporadisch wordt uitgereikt.
The indaco feline – Gianluca Petrella
Gianluca Petrella wordt beschouwd als een van de beste jazztrombonisten van zijn generatie. De Italiaan bracht albums uit bij de gerenommeerde labels Blue Note en ECM. Hij werd in 2007 onderscheiden wegens zijn ‘attractieve manier van spelen, vol avontuur en energie’. De ‘Special Appreciation Award’ ging naar Nederlandse componist en dirigent Dick Bakker.
In love in vain – Adam Rogers
Gitarist Adam Rogers kreeg in 2008 de award. De Amerikaan is in Nederland vooral bekend van het vakwerk dat hij aflevert in de band van saxofonist Chris Potter. Hij is echter ook een van de meest veelzijdige gitaristen in de New Yorkse scene. Hij duikt op in de straight ahead jazz, maar ook in de experimentele elektrische jazz, klassieke muziek en zelfs ook popmuziek.
Easy healing – Stefano Bollani
‘Stefano Bollani is een avontuurlijke pianist met een opvallend persoonlijk geluid; verlicht, virtuoos en menselijk,’ aldus de jury van de Paul Acket Award 2009 over de Italiaan. De Nederlandse muzikant, producer en radiopresentator Cees Schrama kreeg dat jaar de ‘Special Appreciation Award’.
Jenacide – Christian Scott
Trompettist Christian Scott komt uit New Orleans, de bakermat van de jazz. Het geluid van Scott wordt regelmatig vergeleken met Miles Davis. In 2010 ontving hij niet alleen de Paul Acket Award, maar ook een Edison Award voor beste internationale jazzartiest. De wereldberoemde producer en componist Quincy Jones kreeg de ereprijs voor zijn gehele oeuvre.
Migration – Arve Henriksen
De Noor Arve Henriksen behoort tot de school van trompettisten voor wie het traditionele trompetgeluid slechts een segment is van de mogelijkheden van hun instrument. Hij experimenteert vaak met elektronica en oosterse invloeden. Het leverde hem in 2011 de onderscheiding van het North Sea Jazz Festival op.
In chant – Craig Taborn
De Amerikaanse pianist, improvisator en componist Craig Taborn groeide op met heavy metal en moderne klassieke muziek, maar voelde zich daarnaast aangetrokken tot jazz en rock. Hij speelde samen met onder anderen Peter Brötzmann, Bill Laswell en Dave Holland. Hij kreeg in 2012 de Paul Acket Award.
Bachiao – Anat Cohen
De eerste vrouw in deze playlist is de Israëlische klarinettist Anat Cohen. Ze komt uit een muzikale familie, met twee muzikale broers van wie Avishai Cohen (de trompettist) de bekendste is. Anat Cohen werd door jazzjournalisten meerdere keren onderscheiden als klarinettist van het jaar, en in 2013 kwam daar dus de Paul Acket Award bij.
Jaya – Ambrose Akinmusire
Trompettist en componist Ambrose Akinmusire groeide op in het Californische Oakland en studeerde aan universiteiten in Californië en New York. Akinmusire, in 2014 onderscheiden door North Sea Jazz, voelt zich thuis in diverse stijlen, en speelde bijvoorbeeld ook mee met hiphopartiest Kendrick Lamar op diens baanbrekende To Pimp A Butterfly (2015).
Drip – Tigran Hamasyan
In 2015 ging de Paul Acket Award naar toetsenist Tigran Hamasyan, afkomstig uit Armenië. Invloeden uit zijn vaderland klinken sterk door in Tigrans muziek. Zo zong hij op enkele albums in het Armeens, en combineerde hij zijn pianospel met Armeense kerkmuziek uit de 5e eeuw.
Growlin’ Dan – Cécile McLorin Salvant
De Amerikaanse zangeres Cécile McLorin Salvant vestigde zich in Frankrijk om klassieke zang te studeren. Jazz begon echter steeds meer haar interesse te krijgen zodat ze uiteindelijk een overstap maakte. In 2016 werd ze niet alleen door North Sea Jazz onderscheiden, maar kreeg ze ook een Grammy Award voor haar tweede album For One To Love.
No eyes – Donny McCaslin
Saxofonist Donny McCaslinm, award-winnaar van 2017, sluit de playlist af. De Amerikaan werd meerdere keren genomineerd voor een Grammy Award. McCaslin speelde mee op Blackstar (2016), het laatste album van David Bowie. Zijn spel is naar eigen zeggen door Bowie’s toedoen ‘gemener, vuiger en feller geworden’.
