Deze komen natuurlijk aan bod, naast de, even hitgevoelige als progressieve glamrock uit die dagen. Ga mee terug naar 1972 of zoals in de jingle die Radio Veronica toentertijd graag door de ether liet schallen: Herinnert u zich deze nog (nog, nog, nog…)!!!!
Popcorn – Hot Butter
Mensen die graag klagen dat muziek vroeger beter was, vergeten dat ook in 1972 de Nederlandse Top 40 wordt gedomineerd door pure hit-acts als Middle Of The Road (Sacramento), Arne Jansen (Meisjes Met Rode Haren), Mouth & MacNeal (How Do You Do) en The Cats (Vaya Con Dios). Wonderlijk is de elektronische novelty-song Popcorn. Het zal de goegemeente hebben doen verzuchten dat machines de muziek overnemen en dat de jaren 60 beter waren.
Gudbuy T’Jane – Slade
Met hun stampende, recht-toe-recht-aan rock-n roll zet Slade, samen met Sweet en Gary Glitter de toon voor pakkende glamrock. Muziek die eigenlijk teruggrijpt naar de jaren 50, maar wel verpakt in glitter-outfits met daaronder hoge plateauzolen.
Starman – David Bowie
Met The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars breekt David Bowie door; in Engeland bij de tieners en in Nederland vooral eerst bij een progressief publiek. Het album blijft een mijlpaal binnen Bowie’s grote en invloedrijke oeuvre. Anno 1972 is Bowie een renaissanceman die de toon zet met zijn androgyne postuur en outfits, verklarend dat hij zich niet aan gender of een seksuele geaardheid gebonden voelt. Hij tilt met Ziggy Stardust glamrock (ook wel oneerbiedig nichtenrock genoemd) naar een hoger plan.
Crazy Horses – The Osmonds
David Cassidy en de familie-band The Osmonds doen in 1972 tienerharten sneller bonzen. De laatste groep breekt in Nederland door na een televisieoptreden bij de populaire zaterdagavondquiz Een van de Acht (presentatie Mies Bouman). Vooral de jongste en knapste broer Donny hoeft maar dat kenmerkende hinnikende paardengeluid in Crazy Horses uit zijn synthesizer te toveren (veel meer doet hij overigens niet) om meisjes aan het gillen te krijgen.
Alabama – Neil Young
Als lid van Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young, maar ook met zijn eerste solo-albums, is Neil Young in 1972 al een bekende naam binnen de west-coast pop en countryrock. Zijn grote doorbraak beleeft hij echter dat jaar met Harvest, waarvan miljoenen over de toonbank gaan. Een album dat tegenwoordig nog steeds nieuwe harten verovert en blijft intrigeren. Voor de nog immer productieve Young lijkt het soms wel een last te zijn dat Harvest de graadmeter blijft voor alles dat hij uitbrengt.
Sweet Virginia - The Rolling Stones
The Rolling Stones overleven de jaren 60 en staan anno 1972 model voor de decadente supergroepen die in privé jets van stadion naar stadion vliegen en er een levensstijl vol seks en drugs op na houden. Om de belasting te omzeilen is de Britse groep in Frankrijk neergestreken, waar in het landhuis van Keith Richards aan Exile On Main Street wordt gewerkt. De resulterende gruizige en gedrogeerde mix van rhythm & blues en countryrock wordt aanvankelijk helemaal niet zo goed ontvangen, maar groeit met de decennia uit tot misschien wel het meest geliefde Rolling Stonesalbum.
If There Is Something – Roxy Music
De leden van het Britse Roxy Music vinden elkaar in de Londense wereld van beeldende kunst en experimentele muziek. Onder aanvoering van kunstenaar en zanger Bryan Ferry, verbinden zij die achtergronden aan stijlvolle glamrock met een zweem van popart en jaren 50-romantiek. Naast Ferry is hierbij ook een grote rol weggelegd voor geluidstovenaar Brian Eno, die later zal uitgroeien tot ambient-pionier en producer. Roxy Musics naamloze eerste album is voor velen het debuut van 1972 en zijn tijd ver vooruit als invloed op de postmoderne jaren 80.
Superstition – Stevie Wonder
Vanaf de late Jaren 60 heeft de lichtvoetige en radiovriendelijke soulmuziek een bijzondere vlucht genomen naar een rijker en volwassener geluid. Met de komst van funk worden de ritmes ook aanstekelijker en bezwerender. Daarnaast wordt soul een belangrijke spreekbuis voor black power. Motown-artiest Stevie Wonder belichaamt die progressie. In de jaren 60 was hij de swingende kinderster Little Stevie Wonder, maar nu hij ouder is zoekt de blinde multi-instrumentalist naar meer diepgang en authenticiteit. Zijn albums Music Of My Mind en Talking Book uit 1972 zijn de opmaten tot zijn baanbrekende werk gedurende de jaren 70.
Siberian Khatru – Yes
De Britse psychedelische rock van de jaren 60 groeit uit tot het ambitieuze progressieve en symfonische rock of progrock. De groep Yes vindt de ideale bezetting met toevoeging van de klassiek geschoolde toetsenist Rick Wakeman. Het album Close To The Edge kent maar drie nummers, waaronder het titelnummer dat een hele plaatkant van de lp vult. Songs als kleine symfonieën met intro’s, leidmotieven, interludes en reprises. Maar ook de even complexe als pakkende rockpassages en de kwetsbare zang van Jon Anderson maken Close To The Edge tot een groots album.
Memories - Earth & Fire
In Nederland wordt progrock omarmt door onder andere de Haagse groepen Supersister en Earth & Fire. Kernleden van de laatste band zijn de tweelingbroers Chris (gitaar) en Gerard (toetsen) Koertz, gecompleteerd door zangeres en blikvanger Jerney Kaagman. Ondanks ambitieuze symfonische rockalbums als Song Of The Marching Children (1971) en Atlantis (1973) weet de band vooral progrock op geraffineerde wijze te verbinden aan pakkende singles. Zoals het fraaie Memories dat in april 1972 moeiteloos naar de eerste plaats van de Top 40 dendert.
Après Toi – Vicky Leandros
Op 25 maart vindt het Eurovisie Songfestival plaats in het Schotse Edinburgh. Deze wordt met glans gewonnen door de Grieks-Duitse zangeres Vicky Leandros die voor Luxemburg strijdt met het smartelijke Après Toi. Het nummer wordt een grote Europese hit en later gerekend tot de klassiekers uit de geschiedenis van het festival. Leandros is vandaag de dag onverminderd populair en kan ook in Nederland nog steeds rekenen op volle zalen.
Mein Herr – Liza Minnelli
De grote filmhit van 1972 is het eerste deel uit de The Godfather trilogie van regisseur Francis Coppola . Met name hoofrolspeler Marlon Brando wordt overladen met awards. Maar ook de musicalfilm Cabaret van Bob Fosse, dat zich afspeelt in het decadente Berlijn tussen de wereldoorlogen, valt overal in de prijzen en betekent een doorbraak voor Liza Minnelli als actrice en zangeres.
Freddie’s Dead – Curtis Mayfield
Een eigen plek in de cinemawereld heeft het blaxploitation-genre, romantische maar vaak ook rauw-realistische gangsterfilms die zich afspelen in de zwarte getto’s van Amerika en gemaakt worden door volledig Afro-Amerikaanse teams. Soundtracks van de grootste zwarte soul- en funkartiesten mogen daarbij niet ontbreken. De muziek die Curtis Mayfield opneemt voor Superfly is beslist tijdlozer dan de (overigens vermakelijke) gelijknamige film en wordt zijn beroemdste en misschien wel beste album.
Goodnight Ladies – Lou Reed
Nadat hij de The Velvet Underground in 1970 heeft verlaten is het een tijdje stil rond Lou Reed. Hij duikt pas twee jaar later op in Londen waar de New Yorker zijn naamloze debuut opneemt met onder andere leden van Yes. Maar het is Velvet Underground-fan Bowie die datzelfde jaar nog Reeds succesvolle tweede album Transformer produceert. Hierop is te horen dat Reeds door kleurrijke en excessieve grotestadsbewoners bevolkte nummers moeiteloos aansluiten bij de glamrock. Met de balorige vaudeville van Goodnight Ladies sluiten we deze playlist bovendien stemmig af.
Samenstelling en tekst: Mark Ritsema
Vormgeving: Judith de Rond
Illustratie met gebruik van albumhoezen: JKX0056 en HE00111
