Sergej Rachmaninov grapte eens dat zijn Vierde Pianoconcert (1926) zo buitensporig lang zou worden, dat het, net als Wagners Ring, meerdere avonden in beslag zou nemen om het uit te voeren. Tot een dergelijke mammoetcompositie kwam het niet en zo staat het langste pianoconcert in de muziekgeschiedenis op naam van Feruccio Busoni. Niet alleen is het een omvangrijke compositie in lengte (de duur
… bedraagt ruim vijf kwartier), ook de bezetting is fors en verlangt naast piano en groot orkest een zes-stemmig mannenkoor. Het pianoconcert maakte tijdens de wereldpremière in 1904 (met Busoni zelf aan de vleugel) weinig indruk. Desondanks beschouwde hij het als een van zijn meest belangrijkste composities. Het vijfdelige werk is diep geworteld in de Duitse traditie met Beethoven en Brahms als directe inspiratiebronnen. Daarnaast roepen het tweede en vierde deel Italiaanse associaties op à la Liszt. Het slotdeel zou oorspronkelijk onderdeel uitmaken van het muziektheaterwerk Aladdin. Maar toen Busoni geen heil meer zag in dit project, bewerkte hij de reeds voltooide Hymne an Allah tot mystieke koorfinale voor zijn pianoconcert. (JWvR)meer
