In 1831 trok het publiek massaal naar het theater om de opera Robert Le Diable te zien. In de opera zat immers een spectaculaire en huiveringwekkende balletscène: geesten van nonnen rezen op uit hun tombe en dwaalden door de donkere gangen van een maanverlicht klooster. Het publiek kreeg er geen genoeg van. De tenor van de opera, Adolphe Nourrit, rook een succesformule en schreef het script voor
… een nieuw ballet, getiteld La Sylphide, over een Schotse jongeling die in de ban raakt van een beeldschone nimf. Filippo Taglioni, die ook de eerder genoemde geestenscène gemaakt had, werd aangetrokken als choreograaf en zijn dochter Marie danste de rol van nimf. Zij kon immers als geen ander lichtvoetig en gracieus op spitzen dansen waardoor zij over het podium leek te zweven, een effect dat versterkt werd door een nieuw kostuum voor haar te creëren: een rok die bestond uit vele lage tule, de allereerste tutu. La Sylphide werd een groot succes en staat bekend als het eerste romantische ballet. Taglioni’s choreografie op muziek van Schneitzhoeffer is verloren gegaan maar de versie van August Bournonville uit 1836 bestaat nog. (CP)meer
