Er bestaan maar weinig stukken die zowel invloed hadden op de gecomponeerde- als op de popmuziek. In C is zo’n stuk. Niet alleen vormde het de bakermat van wat later de minimal music is gaan heten (met exponenten als Steve Reich, Philip Glass en Louis Andriessen), ook heeft de klankwerking zijn sporen achtergelaten in de symfonische rock. Pink Floyds album The Dark Side of the Moon en het nummer
… Baba O’Riley van The Who hadden niet zonder Riley’s muziek gemaakt kunnen worden. In C bestaat uit een opvolging van 53 korte motiefjes die elk door de spelers naar believen worden herhaald. Hierdoor ontstaat een fascinerend, langzaam verglijdend klankweb met een hypnotiserende werking. Omdat de bezetting niet vast staat, evenals het aantal herhalingen, klinkt iedere uitvoering anders. Zo verschenen er in de afgelopen jaren opnamen met symfonieorkest, toetsinstrumenten en zelfs koor met slagwerk. (JWvR)plus
