Gitaarconcerten worden vooral geassocieerd met Zuid-Europese en Latijns-Amerikaanse componisten. In die landen is de gitaar immers een algemeen verbreid instrument met een geheel eigen muzikale traditie. Op deze cd soleert gitarist Craig Ogden echter in gitaarconcerten uit Groot-Brittanië. Alle vier de werken op deze cd werden geschreven voor de destijds zeer vermaarde Engelse gitarist Julian Bream. Van Malcolm Arnold (1921) klinken de Serenade voor gitaar en strijkers op.50 (1955) en het Gitaarconcert op.67 (1958/1959). De serenade sluit aan bij de mediterrane sfeer die zovele gitaarwerken eigen is, terwijl in het concert, met name in de finale, flauwe echo’s doorklinken van het beroemdste gitaarconcert aller tijden, Rodrigo’s Concerto de Aranjuez. Toen William Walton (1902-1983) de Vijf bagatelles voor gitaar en orkest (1971) schreef, woonde hij al twintig jaar in Italië en het wekt dus weinig verbazing dat ook hier een weinig Britse atmosfeer wordt aangetroffen. Een van de delen heeft ‘Alla cubana’ als tempo-aanduiding en de andere delen bewegen zich in vergelijkbare sferen. Aldus klinkt in deze stukken overwegend lyrische muziek, die dicht bij de traditionele tonaliteit blijft. Dat is veel minder het geval in het Gitaarconcert op.88 van Lennox Berkely (1903-1989); hierin wordt voortdurend gebalanceerd op de grens van tonaliteit en atonaliteit en dat maakt dit concert tot het meest modern klinkende werk op deze cd. Wat deze werken echter met alle gitaarconcerten gemeen hebben is dat er nauwelijks een echte wisselwerking tussen gitaar en orkest is. Omdat het geringe volume van de gitaar makkelijk ten onder gaat in dat van het orkest, zijn de gitaarsolo’s vaak niet of uiterst spaarzaam begeleid en klinkt slechts zelden het volle orkest. Met name in de finales van deze stukken valt de gitaar dan geheel weg, voorzover zij niet met drastische ingrepen in de opnamebalans ‘naar voren’ is gehaald. Overigens wordt Ogden hier prima begeleid door de Northern Sinfonia onder leiding van Richard Hickox. (JvG)meer
Malcolm Arnold componeerde talloze symfonieën, balletten en concerten, maar werd met name beroemd dankzij de fluitende krijgsgevangenen van The Bridge on the River Kwai. Arnolds arrangement ging terug op een patriottistische mars uit WO I. Het Britse bioscooppubliek associeerde het deuntje echter vooral met het scabreuze 'Hitler has only got one ball'. Vulgair of niet: de componist hield er in 1958 een Oscar aan over. meer
Deze site maakt gebruik van cookies. Voor meer informatie volgt u deze link. Hierop is meer te lezen over welke cookies wij plaatsen en waarom en welke mogelijke '3rd-party' cookies er bij kunnen komen.
