"Op een nacht droomde ik dat ik een pact gesloten had met de duivel: hij was mijn dienaar en vervulde al mijn wensen ... Ik overhandigde hem mijn viool ... wie schetste mijn verbazing toen ik een sonate hoorde, zo ongewoon en prachtig gespeeld, met zoveel meesterschap en vindingrijkheid, op een niveau dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik was zo verrast dat ik buiten adem wakker werd. Onmiddellijk
… greep ik mijn viool om iets vast te houden van wat ik zojuist gehoord had. Maar helaas. Het stuk dat ik toen componeerde is ongetwijfeld mijn beste en ik noem het nog steeds "De sonate van de duivel", maar het haalt het niet bij die muziek die me zo overweldigde..." Met deze woorden beschreef de 18e eeuwse vioolvirtuoos Tartini aan J.J. de Lalande het ontstaan van zijn "Sonata del diavolo". Boze tongen hebben beweerd dat Tartini deze sensationele droom zou hebben verzonnen als publiciteitsstunt. Toch is deze beschuldiging niet juist, want de sonate werd pas zo'n dertig jaar na Tartini's dood gepubliceerd. Tijdgenoten maken dan ook geen enkele melding van welke droom dan ook. Deze terughoudendheid is typerend voor Tartini, die de poëtische opschriften boven zijn muziek vaak in een geheimtaal schreef die pas in deze eeuw is gekraakt. "La sonata del Diavolo" is op cd gezet door violist Andrew Manze. In deze uitvoering is de begeleiding van het continuo bewust achterwege gebleven, omdat Tartini in een brief uit 1750 geschreven heeft dat een dergelijke begeleiding niet zijn voorkeur had. Manze speelt eveneens een variatiereeks uit "L'arte del arco", de "Sonate in a" en een "Pastorale". (H.J.)meer
