Vreemd dat de veelzijdige Matthew Locke niet net zo’n klinkende naam is als
Henry Purcell. En dat terwijl Locke rond 1660 vrijwel de belangrijkste Britse componist was. 1660 was het jaar waarin de Britse monarchie werd hersteld, na de dictatuur van Oliver Cromwell. Locke’s Little Consort was een paar jaar daarvoor gepubliceerd in Londen. De suites van The Little Consort zijn ogenschijnlijk losjes
… in elkaar geflanst, volgens het conventionele patroon van pavane – air (allemande) – courante – sarabande. Locke was echter een meester van ritmische souplesse. Neem de sarabande: een statige dans in een driedelige maatsoort, met het accent op de tweede tel. Van dat statige trok Locke zich niets aan, het ging hem vooral om die eigenzinnige tweede tel. Hij hield er namelijk van om accenten te verschuiven, alsof hij voortdurend over de maatstreep heen wilde dansen. Zijn sarabandes zijn dan ook vrij snel, zelfs sneller dan de voorafgaande pavanes, airs, etc.. ‘Voor oningewijden de perfecte introductie in Locke’s gambaconsorten’, aldus BBC Music Magazine over deze cd van Fretwork (vijf sterren uit vijf). (HJ)meer
