Het laatste wat je van Adrian Street kan zeggen is dat hij een grijze muis is. In zijn hoogtijdagen oogde deze zingende worstelaar als een kruising van Ziggy Stardust en He-Man. ‘Al die andere worstelaars waren zo saai’ volgens Street. Daarom beschilderde hij zijn gezicht zich met dikke lagen make-up en was daarmee de eerste (en enige) worstelende glamrocker.
Het zag er lang niet uit aan dat Adrian Street naam zou maken als kleurrijk worstelaar. Hij groeide op in Brynmawr, een stadje in Wales. Net als alle andere mannen in zijn dorp was Adrian bestemd om in de mijn te werken. Dat deed hij ook een jaar. ‘Maar het werk was vies, zwaar, ongezond en vooral gevaarlijk. Ik wist als kind al dat ik iets anders wilde’. Street wilde professioneel worstelaar worden, maar al zijn collega’s lachten hem uit. Zelfs zijn eigen vader.
Street vertrok naar Londen. Hij leed er honger en sliep op de grond, maar het lukte hem toch zijn geld te verdienen als worstelaar. Om op te vallen bedacht hij zijn opvallende travestie-act. Zo liet hij zijn haar lang groeien, droeg hij opvallende make-up en wierp hij zijn tegenstander in de ring kushandjes toe. Daarna sloeg hij genadeloos toe met zijn stalen worstelgrepen. Zijn opvallende uiterlijk en gedrag leverde hem de bijnaam ‘Exotic Adrian Street’ op.
Street was in 1977 de eerste worstelaar die een LP inzong. ‘Nobody knows how sensitive I am when I twist someboys head round several ways’ zingt Adrian vol zelfspot in het nummer Breakin' Bones. Ook noemt hij zichzelf ‘a sweet transvestite with a broken nose’. Een aantal van de nummers keerden terug tijdens de worstelshows van Street. Hij draaide zijn eigen liedjes voordat hij de ring in stapte. Daarin was hij een vernieuwer, eentje die van de worstelsport een glamourshow maakte.
Exotic Adrian Street - Imagine what I could do to you
Burger Records geeft in 2016 Exotic Adrian Streets album opnieuw uit. Street is geen groots zanger, maar liefhebbers van glamrock en Britse humor moeten Shake Wrestle ‘n’ Roll zeker beluisteren. Het is in ieder geval een stuk beter dan de slappe hap die Streets navolger en concurrent Hulk Hogan later op zijn album zette.
