Het vooroordeel over politici is dat ze vooral erg veel praten. Wordt het beter als ze gaan zingen of muziek maken? Soms wel! We voeren u langs de verrassende hoogtepunten en vermakelijke dieptepunten die zingende politici opleverden.
Laten we beginnen in eigen land. De politicus met het meeste muzikale succes was niet pianist Mark Rutte of saxofonist Hans Dijkstal. Nee, die eer gaat naar Hendrik Koekoek. Koekoek was de oprichter van de Boerenpartij en zat tussen 1963 en 1981 voor die partij in de Tweede Kamer. In 1974 nam hij, samen met Vader Abraham, een lied op: Den Uyl Is In Den Olie, een sneer naar de toenmalige premier Joop den Uyl en de toen heersende oliecrisis. Het lied werd een onverwachte hit en bereikte in februari 1974 zelfs de eerste plaats in de top 40. Grappig feitje: met zijn 68 jaar is Koekoek daarmee de oudste persoon die ooit in Nederland op nummer 1 stond én bovendien de enige politicus die daar vooralsnog in slaagde.
Ook in Duitsland maakte een politicus furore als muzikant, zij het in een heel ander genre. Voormalig bondskanselier Helmut Schmidt (1918-2015) was een verdienstelijk pianist die onder meer cd’s opnam met muziek van Bach en Mozart.
Helmut Schmidt gaf zijn muzikale carrière vorm na zijn politieke leven. Andersom komt het vaker voor: de geëngageerde muzikant die de politiek ingaat. Een fraai voorbeeld is Kinky Friedman, de countrymuzikant die in 2006 een gooi deed naar het gouverneurschap van zijn staat Texas. Friedman redde het niet, al haalde hij nog 12,6% van de stemmen. Wellicht viel zijn pleidooi voor de legalisatie van het homohuwelijk (‘Die mensen hebben het recht net zo ongelukkig te worden als heterostellen’) toch niet zo goed in Texas. Toch zet Friedman met zijn humor mensen wel vaak aan het denken. Zo klinkt onderstaand lied als een grapje, maar is het eigenlijk een subtiele aanklacht tegen de oorlog in Vietnam.
Een succesvoller voorbeeld van een geëngageerde zingende politicus is Peter Garrett. De Australische zanger van Midnight Oil werd in 2007 minister van Milieu en Cultuur. Daarmee bracht Garrett twee van zijn passies samen in de politiek.
Zuid-Amerika is ook een goede plek om als muzikant stappen te maken in de politiek. Zo werd Rubén Blades minister van Toerisme in Panama en schopte Susana Baca het in Peru tot cultuurminister. De meeste aandacht kreeg de benoeming van Gilberto Gil als cultuurminister in Brazilië. Fraai detail is dat Gil in 1968 zijn vaderland nog moest ontvluchten nadat een groep militairen de macht greep en zij Brazilië omvormden tot een dictatuur.
We eindigen deze aflevering in eigen land met een muzikale curiositeit. In 2007 deed Hilbrand Nawijn mee aan de televisietalentenjacht So You Wannabe A Popstar. Vijf jaar eerder was Nawijn nog minister van Veiligheidszaken geweest in het eerste kabinet-Balkenende. Al snel werd duidelijk dat Nawijn het meer van zijn humor moest hebben dan van zijn muzikaal talent. Toch leverde dit avontuur nog wel een liedje op. Een liedje waarmee Nawijn letterlijk insprong op de jumpstyle-rage. Het lied dook zelfs nog even op in de hitlijsten, wat nog maar eens het bewijs is dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
(PdK)
