De Britse componist John Pickard werd vooral bekend vanwege zijn orkestwerk The Flight of Icarus. Een dwingend stuk dat je vanaf de eerste klanken pakt en niet meer loslaat tot de slotmaat. Hetzelfde geldt voor de op dit album samengebrachte Tweede Symfonie (1987) en Zesde Symfonie (2021). Hoewel beide stukken in twee verschillende periodes van Pickards carrière ontstonden, delen ze een zeker gevoel
… voor urgentie, al was het maar vanwege hun inspiratiebronnen. De Tweede Symfonie schreef Pickard na het lezen van de roman Hiroshima (1946) van Johan Hersey. Een element daaruit dat Pickard bijzonder trof was het wonderbaarlijke herstel van de natuur onder de meest verwoestende omstandigheden. Die oerkracht werd zelfs leidend voor het componeerproces. Pickard liet tijdens het schrijven zijn onder meer bij Louis Andriessen opgedane rigide manier van componeren los voor een meer intuïtieve benadering. In de Tweede Symfonie hoor je dat duidelijk in de manier waarop enorme klankblokken gaandeweg ruimte maken voor iets dat je melodie zou kunnen noemen. Je zou het stuk daarmee kunnen duiden als een soort symfonische coming of age van de componist. De Zesde Symfonie ontstond tijdens de covidpandemie. Het verloop van dit tweedelige werd daar ook min of meer door ingegeven. Vanuit een rustieke sfeer bouwt Pickard toe naar een soort crisis, die in het onheilspellende tweede deel uitloopt op een enorme treurmars. Pleister op de wond vormen de schitterend geïnstrumenteerde Verlaine Songs. Liederen als Spleen en L’heure exquise fungeren als een oase van verlichting tussen de twee symfonische zwaargewichten. (JWvR)meer
