Charles-Marie Widor behoort tot de meest populaire orgelcomponisten ooit. Iedereen kent, bewust of onbewust, de Toccata van zijn Vijfde Symfonie voor orgel. Niettemin schijnt vooral zijn vroege oeuvre nog steeds verdedigd te moeten worden. Het booklet van deze uitgave besteedt er maar liefst twee pagina’s aan. Toegegeven, in Widors vroege symfonieën wisselen wereldse en religieuze modes elkaar
… in rap tempo af. Kunst en kitsch, groen en rijp, salonsentimenten, geleerde polyfonie, herderszangen, gregoriaans: het komt allemaal voorbij. Widor was echter vakman, virtuoos en visionair ineen. Zijn type orgel bestond nog maar net. Hij wist echter de klankmogelijkheden uit te buiten in een oeuvre dat opvalt door helderheid en logica. En dat geldt zelfs voor een (ogenschijnlijk) triviaal stuk als de Marche Pontificale. Het is te hopen dat Martin Bambauer – hier te horen op het Cavaillé-Coll orgel van de Saint-Sulpice in Parijs – deze reeks voortzet. (HJ)meer
