Joni Mitchell was de lieveling van de folkscene van de late jaren zestig. Ze was een songschrijver met een gave voor teksten, een zondagskind met een honingzoete stem. In de jaren zeventig begon ze jazz en openhartige poprock in haar muzikale visie te verwerken. Daarmee wist ze uiteindelijk een poëtische en tegelijk aardse vorm van songschrijven te creëren die haar talloze fans opleverde. Hoewel ze in haar latere carrière in en uit de mode raakte, is ze één van de meest getalenteerde artiesten van haar generatie, en de performers die hun loopbaan aan haar te danken hebben zijn niet te tellen.
Met zijn ruw fluwelen, laconieke stemgeluid, rudimentaire gitaarspel en stemmige songs was J.J. Cale in de jaren zeventig de belangrijkste architect van een geluid wat later benoemd zou worden als de Tulsa sound, naar zijn thuishaven in Oklahoma. Zijn laid back mix van country, blues en rock ‘n’ roll was van grote invloed op Eric Clapton, die meer dan eens hits behaalde met Cale's songs. Velen, van de Britse rockers Gomez tot de Amerikaanse jamband Widespread Panic, zijn schatplichtig aan Cale maar weten zelden het niveau te halen van de solo-albums van deze bescheiden legende. Helaas verschijnen deze nog maar sporadisch en lijkt hij vandaag de dag al van een prepensioen te genieten.
The Cranberries blijven voor altijd verbonden aan het lied Zombie, dat in 1994 een enorme hit was over de hele wereld. De groep werd in 1989 opgericht in de Ierse stad Limerick. Sterke troef is zangeres Dolores O’Riordan die met haar indringende stem kleur geeft aan het ietwat doorsnee rockgeluid van de rest van de band. Midden jaren negentig verkocht de groep miljoenen cd’s, maar na aanhoudende geruchten over een split, laste de band in 2004 toch een pauze in. Medio 2012 komt de groep terug met het album Roses waarmee ze de muzikale lijn van de late jaren negentig weer oppikken.
Jackson Browne maakte halverwege de jaren zestig deel uit van de Californische Orange County folkscene, samen met onder andere Tim Buckley, Steve Noonan (een van de eersten die een Browne compositie opnam) en Greg Copeland (voor wie Browne later een album produceerde). Nadat velen – van Nico tot The Byrds – songs van hem hadden opgenomen begon voor Browne een uiterst succesvolle solocarrière. Hij werd de prominente, sensitieve singer/songwriter van de studio-rockscene van Los Angeles in de jaren zeventig en beleefde dat decennium zijn hoogtijdagen, samen met The Eagles en Linda Ronstadt. Dit stagneerde enigszins toen hij meer politiek beladen repertoire ging schrijven, ondanks dat de kwaliteit van zijn songs altijd hoog bleef.
