Een quasi symfonie met een degelijk Duitse titel, wie had dat verwacht van een vlotte Amerikaanse minimalist. In zijn Harmonielehre (1985) combineerde John Adams twee werelden die (ook in zijn eigen beleving) water en vuur voor elkaar waren: de glossy Amerikaanse minimal music tegenover de broeierige Europese laatromantiek. Destijds had Adams echter dit experiment nodig om tot een grotere expressie
… te komen. En die expressie had hij weer nodig om zijn ambities als opera- en theatercomponist waar te maken. Vooral die ‘leidenschaftliche’ (gepassioneerde) emoties komen heel mooi tot uiting in de slepende tred waarmee Giancarlo Guerrero de Harmonielehre dirigeert. De cd (vier sterren in de Volkskrant) opent met nog zo’n ‘would-be’ symfonie, met de titel My Father Knew Charles Ives. In werkelijkheid heeft Adams’ vader Charles Ives nooit gekend. Hij ziet echter veel overeenkomsten tussen zijn vader en Ives: beide dromers, geworteld in de cultuur van New England. (HJ)meer
