Deze aflevering van Curiosa Klassiek slaat helemaal nergens op. 'Niets' en 'nergens' kunnen echter een vermakelijke bron van onzin zijn. Maar pas op, er zitten soms griezelige kanten aan.
Jabberwocky
Jabberwocky is een beroemd nonsensgedicht van Lewis Carroll, de auteur van Alice in Wonderland en Through the Looking Glass. Lewis Carroll stopte het gedicht vol met zelf verzonnen woorden als bandersnatch, vorpal sword en beamish boy. Eigenlijk weet niemand wat deze woorden betekenen. Toch is wel duidelijk dat het hier om een klein heldenepos gaat.
Een vader waarschuwt zijn zoon voor de jabberwock, een duister wezen met vlammende ogen, gevaarlijke klauwen en bijtende kaken. De onverschrokken zoon weet het monster echter te verslaan met zijn vorpal sword.
De neo-romantische Amerikaan Lee Hoiby maakte een lied van dit gedicht, waarin de grimmige heroïsche sfeer goed getroffen is.
Heel grappig en jazzy is de versie Graham Reynolds, geschikt voor zowel recitals als schoolconcerten. Hij componeerde dit werk in opdracht van het Chiaroscuro Trio.
The Hunting of the Snark
Het hoogtepunt van de nonsenspoëzie is Lewis Carrols gedicht The Hunting of the Snark. Ook dit gedicht staat vol met hilarische onzin. Het gedicht is echter ook tragisch en duister. Het verhaal gaat over een stel rare snuiters, jagend op de mysterieuze snark. Feitelijk weet niemand wie of wat een snark is. Het gedicht maakt wat dat betreft weinig duidelijk. Eigenlijk staat een snark voor het grote onbekende. Dat grote onbekende moet nagejaagd worden, juist omdat het onbekend is. Maar dat is niet zonder gevaar. Het verhaal loopt dan ook slecht af: één van de personages verdwijnt in het niets. Ondanks de humor lokte dit gedicht zeer ernstige commentaren uit, zoals het gezaghebbende The Annotaded Hunting of the Snark.
Maurice Saylor maakte een oratoriumversie van het lange gedicht voor koor en 'snarkestra' (een alternatief orkestje met o.a. een wastobbe).
Meer experimenteel zijn de klanken van Douglas Young. In zijn versie wordt de tekst van Lewis Carroll integraal gereciteerd.
The Great Cthulhu
Dit onderwerp is zo gruwelijk duister dat het aan de klassieke muziek voorbij is gegaan. Gelukkig bieden hardrock, metal en de elektronische pop uitkomst.
De Cthulhu cultus is een bewust gecreëerde mythe van H.P. Lovecraft, de ongekroonde koning van de Amerikaanse sciencefiction-horror uit de jaren ’20 en ’30. Niemand weet precies hoe je Cthulhu uitspreekt. Eigenlijk moet je deze buitenaardse term als één lettergreep uitbraken, als een rauwe hoest. En dat lukt nu eenmaal niet met onze menselijke stembanden.
Het gaat hier dan ook om een verschrikkelijk monster, afkomstig uit een oeroude interstellaire beschaving. Ieder moment kan dit gruwelijke wezen wakker worden uit een millennia-oude sluimer. Berg je dan maar, want dit ontwaken staat gelijk aan het einde van de menselijke beschaving. De Cthulhu mythe heeft diepe sporen nagelaten in de populaire cultuur, van de Franse romanschrijver Michel Houellebecq tot South Park en Pirates of the Caribbean.
