Melancholie behoorde tot de modes van het vroege 17e eeuwse Engeland. Alleen al John Dowland werd onsterfelijk vanwege het intens droevige Flow My Tears, hier op cd te beluisteren als de pavane Lachrimae (P.15). Zelfs deze hartverscheurende tranentrekker wordt nog fraaier als daar een speelse draai aan wordt gegeven. De wereldberoemde evergreen wordt hier dan ook direct gevolgd door de Galliard to
… Lachrimae: dezelfde muzikale ideeën, maar dan levendiger van beweging. Een van de meest treffende uitdrukkingen van muzikale smart is de chromatisch dalende lijn; denk aan Dido’s Lament van Purcell of aan het Crucifixus uit Bachs Hohe Messe. In een van zijn beste composities deed Dowland echter precies het tegenovergestelde: een chromatisch stijgende beweging. Het resultaat, de fantasia met de titel Farewell, was spectaculair. Thomas Weelkes leende het slot van dit Farewell voor de zinsnede ‘I’ll sing my faint farewell’. Maar misschien heeft Dowland dit fragment ook wel ‘gestolen’ van Weelkes, we weten het niet zeker. Luitist Paul O’Dette laat Dowland overigens ook van zijn vrolijke en springerige kanten horen. (HJ)meer
