Gram Parsons (Cecil Ingram Connor, 1946-1973) wist ondanks zijn vroegtijdige dood een blijvende invloed op de populaire muziek uit te oefenen. Al op jonge leeftijd zag hij het als zijn levensdoel om zijn twee liefdes, country en rock-'n-roll met elkaar te verenigen. Zijn eerste poging daartoe deed hij in The International Submarine Band, door producer Lee Hazlewood ontdekt en geproduceerd. Al snel vond Parsons een beter vehikel voor zijn ideeën. Na het vertrek van David Crosby werd hij door Roger McGuinn ingelijfd als nieuwe leadzanger van The Byrds. Zijn invloed is duidelijk te horen op Sweethearts Of The Rodeo (1968), een commerciële flop maar een baanbrekend countryrockalbum. De stem van Parsons op die LP werd op het laatste moment vervangen door die van Roger McGuinn, na dreiging met een rechtszaak door Hazlewood, tegenover wie Parsons nog steeds contractuele verplichtingen had. Zijn muzikale invloed reikte inmiddels al verder dan The Byrds. Parsons werd een persoonlijke vriend van gitarist Keith Richards, waarna ook in de muziek van de Rolling Stones de nodige countryinvloeden opdoken. Fraai voorbeeld is de single Wild Horses. Na zijn ontslag bij The Byrds vormde Parsons de nieuwe groep The Flying Burrito Brothers, waarmee het volgende klassieke countryrockalbum werd opgenomen: The Gilded Palace Of Sin (1969). Ook in deze groep hield de wispelturige en zelfdestructieve zanger het niet lang uit. Zijn soloalbums GP (1972) en Grievous Angel (1973) nam hij op met de toenmalige begeleidingsband van Elvis Presley, waarin o.a. stergitarist James Burton speelde. Op deze uitstekende platen is voor het eerst de stem van de jonge, talentvolle zangeres Emmylou Harris te horen. Hun duetten behoren tot op de dag van vandaag tot de meest hartverscheurende in de country & western muziek. In 1973 overleed Parsons aan de gevolgen van een overdosis drank en drugs.
meer
