Piano sonatas nos.4, 7, 9

Melnikov weet een nieuw licht te werpen op de pianosonates van Prokofjev. Dat was althans wat zowel Gramophone als BR Klassik signaleerden naar aanleiding van volume 1 van deze cyclus (getuige de loftuitingen achterop volume 2). Volume 2 bevat onder andere de populaire Zevende Sonate (1939-1942). Deze sonate is de middelste van de zogenaamde Oorlogssonates (nrs. 6-8). De oorlogsdreiging is makkelijk… navoelbaar in de agressieve hoekdelen. En dan met name in het laatste deel (Percipitato), met zijn barbaars voortdenderende motoriek. Het langzame middendeel is dan weer een en al melancholie en zangerigheid, als een herinnering aan betere tijden. Gezien de extreme virtuositeit is het moeilijk voorstelbaar dat Sviatoslav Richter deze muziek in een paar dagen instudeerde. De Vierde sonate is al net zo’n aanlokkelijk virtuoos werk voor de luisteraar, hoewel toch minder populair dan de Zevende. De introverte Negende sonate (Prokofjevs laatste voltooide pianowerk, 1947) werd het minst bekend. Prokofjev waarschuwde Richter destijds al dat dit werk niet uit effectbejag is gecomponeerd. (HJ)meer