Toen Johann Sebastian Bach zijn "Wohltemperiertes Klavier" schreef, met preludes en fuga's in alle toonsoorten, was het hem er vooral om te doen de voordelen en mogelijkheden van een bepaalde stemming te demonstreren. Dat stemmingssysteem werd al snel gemeengoed in de Westerse muziek, en daarmee was voor latere componisten in feite de noodzaak vervallen een dergelijke verzameling stukken te componeren.
Maar de status die Bachs werk verkreeg, bracht verschillende componisten (zoals Chopin en Shostakovich) in verleiding ook een dergelijke reeks preludes, al dan niet met fuga's, te schrijven, en zich aldus met Bach te meten. De Engelse componist Charles Villiers Stanford (1852-1924) liet zich eveneens door Bachs model inspireren; zozeer zelfs dat hij net als Bach twee boeken samenstelde. Het tweede hiervan, de "24 Preludes op.179" is zojuist uitgebracht door Olympia in een goede uitvoering door pianist Peter Jacobs. Stanford handhaafde Bachs volgorde van toonsoorten, maar beperkte zich _ waarschijnlijk wijselijk _ tot preludes, dus zonder fuga's. Het is een fraaie reeks laat-romantische piano-miniaturen. Ter aanvulling klinken de door Dante geïnspireerde "3 Rapsodieën op.92". (JvG)_meer
