(bron: wikipedia)Björk Guðmundsdóttir (Reykjavik, 21 november 1965) is een IJslandse zangeres en songwriter. Björk is de voormalige leadzangeres van de alternatieve-rockband The Sugarcubes en heeft sinds 1993 een solocarrière onder de naam Björk.Björk staat bekend om haar interesse in een...
meer
Tom Jobim was misschien de uitvinder van de bossa nova, naar João Gilberto gaf deze Braziliaanse muziekstijl zijn definitieve stem. De jonge dandy Gilberto zong zo delicaat, dat het soms meer leek op fluisteren. Ook zijn spel op de akoestische gitaar was afgewogen. Gilberto speelde nooit een noot te veel. Zijn debuutalbum Chega De Saudade (1959) geldt nog steeds al onberispelijke bossanovaklassieker. Gilberto speelde ook de definitieve versie van Jobims The Girl From Ipanema in, al maakte de onvaste stem van zijn toenmalige vrouw Astrud het nummer een hit. Gilberto verbleef ook lange tijd in de Verenigde Staten. Vanaf de jaren zeventig leidt de zanger/gitarist een teruggetrokken bestaan en laat hij nog maar sporadisch van zich horen, dit in tegenstelling tot zijn dochter Bebel Gilberto. Zij blies rond het jaar 2000 de bossa nova overtuigend nieuw leven in.
“The incredibly lovely sound of Stan Getz”. Wel wat zelfingenomen om zoiets van jezelf te zeggen, maar Stan Getz had wel gelijk. Vrijwel geen enkele andere saxofonist kon zo’n lyrisch geluid halen uit zijn tenor. Met dat geluid en zijn vloeiende lijnen was Getz veel te horen op bossa nova-cd’s en zelfs enkele smooth fusion albums. Daardoor zou je haast vergeten dat hij een geweldig improvisator was in een stijl die het midden hield tussen cool jazz en hard bop. Getz (1927) maakte eind jaren veertig indruk als frontman van de Four Brothers, de beroemde saxofoonsectie van het orkest van Woody Herman. Daarna begon hij kleine groepen te leiden met onder meer Jimmy Raney en Horace Silver. Zijn grootste succes, commercieel gezien, scoorde hij in een Braziliaans getinte samenwerking met gitarist Charlie Byrd en de bossa nova-hits Desafinado en The Girl From Ipanema.
Het lukte Billie Holiday, het schoolvoorbeeld van een jazzzangeres, altijd om haar hart te leggen in elk liedje dat ze zong. Met haar frêle stem en bondige stijl wist ze zelfs de meest luchtige popliedjes een hartverscheurende draai mee te geven. Haar beste muziek zit vol emotie, zowel vrolijkheid als wanhoop, en maar weinig muzikanten wisten dat gevoel te evenaren. Van het midden van de jaren dertig tot het midden van de jaren veertig bevond Lady Day zich op de top van haar kunnen. Ze nam albums op met vele zwaargewichten uit de jazz, zoals Benny Goodman, Duke Ellington en Lester Young. In de late jaren veertig leidde haar heftige liefdesleven en haar drank- en drugsgebruik tot problemen, waarbij ze uiteindelijk ook met de sterke arm der wet in aanraking kwam. Ook Holidays gezondheid holde achteruit, wat uiteindelijk leidde tot haar dood in 1959. Haar woelige privéleven zorgde dat ze in haar tijd de krantenkoppen haalde, haar unieke talent maakte haar tot een tijdloze legende.