Oedipus der Tyrann

Orffs toonzettingen van de klassiekers Antigonae (1949) en Oedipus der Tyrann (1958) zijn misschien niet de bekendste, maar wel twee van de origineelste muziektheaterwerken die hij componeerde. Niet alleen vanwege de keuze voor Hölderlins Duitse hertaling van het Griekse origineel, maar ook om de bijzonder intieme relatie tussen tekst en muziek. Voor Antigonae (1949) had Orff al een declamatorische… manier van zingen ontwikkeld om de psychologische nuances in de tekst nauwgezet weer te kunnen geven. In Oedipus, het zusterstuk van Antigonae, wordt dit procédé nog verder verfijnd. In deze enscenering van John Dew is dan ook een glansrol weggelegd voor Norbert Schmittberg (Oedipus), die zich moeiteloos beweegt door het scala aan registers tussen spraak en zang. Subtiel is ook het spel van Yamina Maamar (Jokasta), die hier de dubieuze rol heeft van Oedipus’ moeder én gemalin. Kleine minpuntjes zijn de vele coupures in de gesproken dialogen (al merk je daar als toeschouwer weinig van) en enkele balansproblemen in de uitversterking. Maar dit alles weegt niet op tegen het voordeel dat Orffs monumentale theaterwerk nu voor het eerst op dvd is te zien. (JWvR)meer