Hungarian moods

Gangbare afkortingen voor progressi(e)ve rock en symfonische rock: aan het eind van de jaren zestig ontstane mengvormen van pop en rock met klassieke muziek, avant-garde en jazz, gekenmerkt door lange songs met veel tempo- en maatwisselingen en het gezichtsbepalende gebruik van toetseninstrumenten, vooral de synthesizer. Groepen als Pink Floyd, Yes en Genesis hangen hun platen op aan ambitieuze concepten en optredens zijn spectaculaire massabijeenkomsten. Een belangrijke deelstroming is krautrock of kosmische Musik. Deze ontstaat in Duitsland als groepen op zoek gaan naar muziek die niet belast is door het verleden. Groepen als Can, Neu! en Faust breken niet commercieel door maar zijn van grote invloed op latere alternatieve en progbands. Vanaf eind jaren zeventig is er ook sprake van een meer op hardrock en metal georiënteerde richting. Vanaf 2000 is dat zelfs de dominante richting in het genre, met Dream Theater als trotse vaandeldrager.

In de hedendaagse jazz wordt de term post-bop gebruikt voor artiesten en bands die originele bop-stijlen als bebop en hard bop, maar ook free jazz, avant-garde en modal jazz toepassen, zonder zich aan een vast genre te binden. Geworteld in jazz-tradities qua ritme, structuur en improvisatietechnieken, maar ook vooruitstrevend en soms met een blik op pop, rock, klassiek of wereldmuziek. Pioniers op dit gebied zijn onder andere Miles Davis, John Coltrane, Charles Mingus en Wayne Shorter die reeds in de jaren 60 begonnen met het oprekken van de jazz. Zij zijn ook van grote invloed op hedendaagse post-bop artiesten.