Wanneer saxofoniste Candy Dulfer in 1989 op 21-jarige leeftijd doorbreekt met de door David Stewart (Eurythmics) gecomponeerde single Lily Was Here, noemt niemand haar meer ‘de dochter van Hans Dulfer’. Het nummer reikt naar de nummer-1 positie in Engeland en Nederland. Met haar eigen groep Funky Stuff zoekt Dulfer het veel meer in de funkhoek. Haar talent wordt opgemerkt door Prince en ze speelt mee op zijn albums Graffitti Bridge en Batman. Op haar latere soloalbums speelt ze ook jazzdance en r&b. De lijst van belangwekkende artiesten met wie Dulfer samenwerkt is imponerend. Een kleine greep: Aretha Franklin, Maceo Parker, Van Morrison, Trijntje Oosterhuis en Pink Floyd.
Martijn van Iterson studeerde in 1993 cum laude af aan het conservatorium als leerling van Wim Overgaauw, op wiens gitaar hij nu nog steeds speelt. In 2004 won Van Iterson de Bird Award van het North Sea Jazz Festival 2004 en kreeg de prijs uitgereikt door Pat Metheny. Hij speelde onder andere met Lee Konitz, Toots Thielemans, Kurt Rosenwinkel en Piet Noordijk. Van Iterson is vooral populair in Amerika waar smooth jazz heerst. Het zou een belediging zijn om zijn muziek smooth jazz te noemen, daarvoor kent het teveel diepgang, maar vooral in zijn warme ronde gitaargeluid vallen overeenkomsten te bekennen.
Begin jaren vijftig raakte Rotterdammer Piet Noordijk, onder invloed van zijn idool Charlie Parker, verslingerd aan de altsaxofoon. Hij werd al snel bekend als virtuoos musicus en werkte als lead-saxofonist in vele radio- en t.v.-orkesten, zoals The Skymasters en The Ramblers. Daarnaast speelde hij in diverse jazzensembles met onder meer Rob Madna, Cees Slinger, Pim Jacobs en Frans Elzen. Samen met Han Bennink, Misha Mengelberg en Rob Langereis vormde hij een roemrucht kwartet dat in 1964 als enige Europese groep op het Amerikaanse Newport Jazz Festival speelde tussen jazzgiganten als Coltrane, Ellington, Basie en Getz. In diezelfde periode was hij ook lead-alt en belangrijk solist bij de legendarisch Boy Edgar Big Band. In de periode 1978-1992 maakte hij deel uit van het Metropole Orkest als lead-saxofonist en veelgevraagd solist. Noordijk, bekend om zijn vurige en van bebop doordrenkte spel, deed veel optredens met beroemde internationale jazzmusici en -vocalisten. De Nederlandse jazzhistoricus en programmamaker Michiel de Ruyter noemde hem ooit de beste altsaxofonist van Nederland en een van de beste van Europa. In 1965 kreeg Noordijk de Wessel Ilcken Jazzprijs en in 1987 de Bird-Award.
(bron: wikipedia)Chris Hinze (Hilversum, 30 juni 1938), is een Nederlands dwarsfluitist en componist, voornamelijk op het gebied van avant-garde barok- en jazzmuziek.
Hinze begon met pianospelen toen hij 12 jaar oud was. Hij heeft verschillende jaren in Europa rondgereisd, toen hij besloot naar het Koninklijk Conservatorium in Den Haag te gaan om fluit te leren spelen. Hij won een studiebeurs van het prestigieuze Berklee College of Music in Boston, waar hij de barok/jazzalbums 'Telemann my Way' en 'Vivat Vivaldi' maakte.
Hinze... meer
De letterlijke betekenis van de Hebreeuwse uitdrukking ‘di gojim’ is ‘de niet-joden’. Een uitstekende naam voor een groep met zes Friese jongemannen die niet joods maar wel dol op klezmer waren. Di Gojim werd opgericht in 1988 was één van de eerste Nederlandse groepen die zich verdiepten in de lange geschiedenis van klezmer. Di Gojim beperkt zich niet tot het naspelen van nummers uit de negentiende eeuw maar geeft er een eigentijdse en enerverende draai aan mee. Tijdens de energieke shows wisselt de band geroutineerd een lach en een traan af. De groep is veelvuldig te zien in de theaters waar ze teksten van onder meer Isaak Babel, Herman Pieter de Boer en Ivo de Wijs op muziek zetten. De groep trad ook op in de Verenigde Staten, Israël, Frankrijk en Polen.
