(bron: wikipedia)Depeche Mode (DM) is een Britse band die elektronische muziek maakt. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band verscheidene hits, waaronder People Are People, Just Can't Get Enough en Enjoy the...
meer
De opmars van The Prodigy is niet los te zien van die van de Britse rave scene, die sinds de jaren tachtig massa’s jongeren de dansvloer op dreef. Onder de muzikale leiding van Liam Howlett wist The Prodigy de vette beats van techno te combineren met onverwachte samples, die uit dub, sixties beat en zelfs kindermuziek kwamen. In tegenstelling tot de meeste dance acts had The Prodigy een opwindende live act, met punk Keith Flint en mc Maxim Reality als blikvangers. In 1996 kwam het album The Fat Of The Land uit, met opwindende hitsingles als Firestarter en het controversiële Smack My Bitch Up. Dat jaar behoorde The Prodigy tot de grootste bands ter wereld, met een miljoenenverkoop aan albums. Met het inzakken van de populariteit van de breakbeat ging het ook neerwaarts met de carrière van The Prodigy, dat in het nieuwe millennium geen grote hits meer wist te scoren.
Lange tijd leek het er op dat Nederlandse bands gedoemd waren voor altijd hun dagen te slijten in het vaderlandse clubcircuit. Het succes van de Arnhemse alternatieve gitaarband Bettie Serveert (vernoemd naar een lesboek van tennisster Bettie Stöve) gaf de Nederlandse scene aan het begin van de jaren negentig een welkome prikkel. Voortgekomen uit de as van de cultgroep De Artsen wist Bettie Serveert met het debuutalbum Palomine (1992) meteen de aandacht van de internationale pers op zich gericht. Oorspronkelijk werd de cd uitgebracht door het plaatselijke label Brinkman maar al snel was er een contract met de grootste Amerikaanse independent Matador. Meest in het oor springende elementen waren de melancholieke stem van zangeres Carol van Dijk en de snerpende gitaarpartijen van de bebrilde Peter Visser. Enigszins overvallen door het succes nam de band te weinig tijd voor de opvolger, waardoor Lamphrey (1995) ietwat tegenviel. Met de opvolgers Dust Bunnies (1997), Private Suit (2000) en Log 22 (2003) vestigde de band zich alsnog definitief bij het alternatieve rockestablishment. Al is het contract met Matador inmiddels verbroken, de groep is in Amerika nog altijd goed voor gevulde zalen.
Na de postpunkrazernij van zijn band The Birthday Party achter zich te hebben gelaten ontwikkelde de Australische rocker Nick Cave een meer verstild maar minstens zo duister oeuvre. Hij formeerde in 1983 The Bad Seeds (bestaande uit bijzondere muzikanten als Birthday Party lid Mick Harvey en de frontman van het Berlijnse metaalcollectief Einsturzende Neubauten Blixa Bargeld) en begon met deze groep een stemmig singer/songwritergenre te verkennen. In de loop der tijd werden zijn songs alleen maar meditatiever en meer verhalend, waardoor hij steeds meer wordt beschouwd als de Leonard Cohen van zijn generatie. Op het podium bleef hij een begenadigde en intense showman.
Rapcrew De La Soul verraste in 1989 de wereld met het speelse debuutalbum Three Feet High & Rising, waarmee ze een luchtig tegenwicht bood aan de militante hiphop van Public Enemy en NWA. Naast de gebruikelijke old school en funkinvloeden, liet De La Soul zich inspireren door pop, jazz, reggae en psychedelica. In de jaren die volgden bleef de muzikale kwaliteit hoog, al wisten Trugoy, Posdnuos en Pasemaster Mase de impact van het debuut niet meer te evenaren. Met de trilogie Art Official Intelligence (AOI) bewijst De La Soul dat ze nog steeds een factor van belang is in de hiphop. Vooral deel twee (Bionix, 2001) is een superieure, inventieve hiphopplaat van een groep in topvorm.