(bron: wikipedia)Leo Blokhuis (Zevenbergen, 16 oktober 1961) is een Nederlands expert op het gebied van popmuziek. Hij is grafisch ontwerper van beroep maar bovendien werkzaam als samensteller van diverse radioprogramma’s en presentator van televisieprogramma’s en schrijver van artikelen voor Revolver, Nieuwe...
meer
In de popmuziek zijn er veel zangeressen die willen acteren, en actrices die willen zingen. In het geval van Ricky Koole is het bijna een belediging te refereren aan haar achtergrond als actrice, want daarvoor is ze een te goede zangeres. De in Delft geboren schone heeft een soepele stem die op het ene moment wel van fluweel lijkt en op het andere stoer klinkt en schuurt als het daarnaar vernoemde papiertje. Daarbij heeft Koole een oor voor goede (en vaak obscure) liedjes van anderen die ze vanaf haar debuut Who’s Suzy (2004) vertolkt. Haar zangkunsten komen goed van pas bij de theatershows die ze met haar levenspartner Leo Blokhuis maakt. Blokhuis zorgt voor de bloemlezingen uit de popgeschiedenis en Koole voor de bijpassende muziek.
(bron: wikipedia)Wilco is een Amerikaanse rockband die in 1994 werd opgericht door oud-leden van Uncle Tupelo.
De band bestaat sinds 2006 uit frontman zanger/gitarist en songwriter Jeff Tweedy, gitarist Nels Cline, bassist en backingvocalist John Stirratt, drummer/percussionist Glenn Kotche, toetsenist Mikael Jorgensen en multi-instrumentalist Pat Sansone.
Nadat cultgroup Uncle Tupelo begin jaren negentig ter ziele gaat, richten de belangrijkste songwriters van die groep Jay Farrar en Jeff Tweedy beiden hun eigen band op: Son Volt en Wilco. 'Wilco' is 27 MC-jargon... meer
(bron: wikipedia)Steve Earle, geboren als Stephen Fain Earle (Fort Monroe, Hampton, 17 januari 1955), is een Amerikaans singer-songwriter. Hij leverde werk in vele muziekstijlen waaronder countryrock, folk, Americana, alt-country en rootsrock.
Earle was in zijn jeugd een lastige, rebelse jongen, die vaak problemen had met de autoriteiten. Hij verliet school op zijn zestiende, had verschillende baantjes en trouwde op zijn achttiende met zijn eerste vrouw.
Hij ontmoette de singer-songwriter Townes Van Zandt, die een groot voorbeeld voor hem werd. Naast zijn... meer
De Amerikaanse zangeres Beth Hart is vooral populair in Europa, waar ze vanaf het einde van de jaren negentig veel optreedt. Hart heeft de reputatie een lastige tante te zijn en worstelde tijdens haar loopbaan met drank en drugs. Die nare ervaringen verwerkte de zangers in haar persoonlijke liedjes die herinneringen oproepen aan onder meer Janis Joplin en Melissa Etheridge.
Singer/songwriter Amos Lee (1977) groeide op in Philadelphia en New Jersey. Voor zijn doorbraak als artiest studeerde hij Engels en werkte hij als leraar. Eén van zijn demotapes kwam Norah Jones ter ore. De zangeres introduceerde hem op Blue Note en nam hem mee op voorprogramma. Lee’s liedjes zijn gedrenkt in Amerikaanse rootsstijlen als country, blues, soul en gospel. Zijn persoonlijke liedjes hebben soms een religieuze ondertoon.
Terry Callier (1945-2012) was een originele artiest die uiteenlopende stijlen als soul, jazz en folk wist samen te smelten tot een uniek geluid, dat door critici ook wel betiteld werd als ‘jazz-folk’ of ‘akoestische soul’. Callier groeide op in een arme wijk van Chicago. Al op 17-jarige leeftijd mocht hij zijn eerste single opnemen voor het legendarische Chess Records. De albums die Callier tussen 1968 en 1974 uitbracht ontvingen goede kritieken, maar een doorbraak naar een breed publiek bleef uit. Callier trok zich daarom terug uit de muziekindustrie totdat hij in 1983 een telefoontje kreeg uit Engeland. Daar was zijn muziek herontdekt door een jonge generatie muzikanten, met name in stijlen als acid jazz en triphop. Callier werkte op latere leeftijd nog samen met Massive Attack, 4 Hero en Beth Orton. Ook het werk van Michael Kiwanuka is hoorbaar beïnvloed door Terry Callier.
Townes van Zandt is een onbetwist icoon van de americana, een man die in zijn songs altijd op zoek was naar schoonheid en waarheid. Tot een doorbraak kwam het nooit en zijn werk was lange tijd moeilijk verkrijgbaar. Tot zijn voortijdige dood in 1997 struinde hij de kleine zalen van Amerika en Europa af, geplaagd door verslavingen aan drugs en alcohol.
Huisband van het legendarische soullabel Stax, opgericht in 1962. De vier leden zijn te horen op albums van Otis Redding, Carla Thomas en Eddie Floyd. De groep bestond uit twee zwarte (pianist Booker T Jones en drummer Al Jackson) en twee blanke (gitarist Steve Cropper en bassist Donald Dunn) muzikanten. Dat was bijzonder voor een band uit het zuiden van de Verenigde Staten. Het bekendste nummer van The MG’s was Green Onions, een instrumentaal lied dat, aanvankelijk zonder medeweten van de bandleden, werd opgenomen door Jim Stewart, de baas van Stax Records.
Van Morrison viel voor het eerst op als krachtige vocalist van de jaren 60-groep Them (Baby Please Don’t Go, Gloria) en daarna met de solohit Brown-Eyed Girl. Morrison volgde dat succes op met twee sleutelalbums, Astral Weeks en Moondance, waarop hij meesterlijk folk, gospel, rock en jazz combineerde. De soulvolle Ier is een van de meest complexe artiesten die de rock-'n-roll voortgebracht heeft. Op de vele uitmuntende opnames die hij in zijn lange carrière heeft gemaakt klonk hij zowel peinzend als gepassioneerd. Zijn vorm van rockmuziek, die sterk op rhythm and blues leunt, bevat ook altijd een mystiek element.
John Lee Hooker was de meest oorspronkelijke van de elektrische bluesgiganten. Talloze artiesten werden geïnspireerd door zijn spookachtige muzikale minimalisme, van tijdgenoten als Slim Harpo tot navolgers als The Rolling Stones. Hooker koppelde klagelijke maar krachtige vocalen aan gedreven en percussief gitaarspel. Weinigen kunnen tippen aan de onverklaarbare erotische lading die de kern vormt van zijn beste optredens. Het gepatenteerde "boogie" ritme, waarop vrijwel ieder bluesrockband en hardrockband van de jaren zeventig zijn nummers baseerde, is min of meer uitgevonden door Hooker. Met meer dan 100 albums op talloze labels was Hooker een van de meest opgenomen bluesmannen van na de oorlog, met zijn werkgebied veelal in Detroit en Chicago. Hij bleef werken tot ver na zijn tachtigste. Hooker opende zijn eigen bluesclub in San Francisco en werd in 2000 met een Grammy for Lifetime Achievement onderscheiden. Hij overleed het jaar daarop, op 83-jarige leeftijd.
Met zijn albums Seadrift Soundmachine en Heavy Flowers groeide Blaudzun (echte naam: Johannes Sigmond) uit tot één van de meest geliefde singer/songwriters van Nederland. Met zijn excentrieke uiterlijk, breekbare stem en inventieve arrangementen valt hij ook op tussen de vele liedjesschrijvers. In 2012 speelt Blaudzun op Lowlands en wordt hij onderscheiden met de 3voor12 Award (een prijs voor het beste Nederlandse album van dat jaar).
De Amerikaanse zanger Solomon Burke is een ware soullegende. Zijn pioniersrol in de soulmuziek is moeilijk te overschatten. Daarnaast was Burke, als begrafenisondernemer, predikant van een eigen kerk en met zijn opvallende podiumverschijning ook nog eens een bijzonder interessant figuur. Sinds een radiodeejay hem kroonde tot King Of Rock & Soul, trad Burke steevast op in een mantel met een kroon op. Toen hij te zwaarlijvig werd om nog staande op te treden, liet hij een troon op het podium installeren. Zijn carrière gaat terug tot het begin van de jaren zestig, toen Burke legendarische opnamen maakte voor het Atlantic-label. Als eerste zwarte artiest waagde hij zich toen aan countryrepertoire. Dat deed hij zo overtuigend dat hij na het scoren van een countryhit geboekt werd door de Ku Klux Klan. Op het podium vocht hij amusante verbale vetes uit met die andere soulzanger met koninklijke aspiraties: James Brown. Vanaf de jaren zeventig werd de zanger steeds minder succesvol en werden eerdergenoemde nevenactiviteiten steeds belangrijker. In 2002 bracht hij zijn comebackalbum Don't Give Up On Me uit. Deze cd, waarop hij liedjes zong die voor hem werden geschreven door onder anderen Elvis Costello, Tom Waits en Brian Wilson, werd erg goed ontvangen door zowel pers als publiek en bracht Solomon Burke weer volop in de belangstelling. Vlak voor een concert met De Dijk, waarmee hij een album opnam, kwam Burke te overlijden. Hij werd 70 jaar.
(bron: wikipedia)
Janneke Maria Ali Schra (Laren, 21 december 1981), bekend als Janne Schra, is een Nederlandse zangeres.
Schra groeide op in Huizen en studeerde Audiovisual Media aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ze was van 2001 tot 2010 zangeres en songwriter in de band Room Eleven waarmee ze twee albums maakte, "Six White Russians and a Pink Pussycat" en "Mmm...Gumbo?". Room Eleven ontving twee gouden en een platina plaat en toerde door Canada, Japan, Europa en Zuid-Afrika. Na het... meer
(bron: wikipedia)Calexico is een Amerikaanse band uit Tucson, Arizona, opgericht in 1996 door Joey Burns en John Convertino. De twee speelden eerder samen in Giant Sand.
Precies zoals de naam al doet vermoeden, maakt de band muziek die zich op de grens van Amerikaanse en Mexicaanse muziek bevindt. De band kende vele bezettingen, maar Burns en Convertino vormden altijd de vaste basis.
De eerste vier cd's bevatten naast liedjes ook muzikale stukken en sferische geluidscollages, waardoor de albums het gevoel gaven... meer
De jazzchanteuse Norah Jones was dé verrassing van 2002. Haar debuutalbum Come Away With Me (2002) op het prestigieuze jazzlabel Blue Note raakte een gevoelige snaar bij luisteraars wereldwijd en werd overladen met Grammy Awards. Zonder compromissen te sluiten wist Jones een breed publiek voor haar mix van jazz en pop te vinden. Feels Like Home (2004) en Not Too Late (2007) lieten een wat meer rootsy geluid horen, maar waren stilistisch grotendeels identiek. Met The Fall (2009) brak ze met deze traditie. Op dit album speelde Jones naast piano voor het eerst ook elektrische gitaar.
Er bestaan maar weinig muzikanten in de moderne popmuziek die werkelijk ‘geniaal’ kunnen worden genoemd, maar in het geval van Ray Charles is deze typering terecht. Zijn oorspronkelijke manier van zingen, met invloeden uit zowel gospel als popmuziek, heeft nadien talloze grote zangers geïnspireerd. In zijn lange, productieve carrière als platenartiest, die begon in 1949, was Charles misschien wel de beste vertolker van popmuziek van na de oorlog. Als begaafd pianist, songwriter en vocalist werd hij een meester in iedere stijl die hij aanpakte, zoals rhythm-and-blues, country, blues en soul. De man die onuitwisbare rhythm-and-bluesklassiekers schreef als I Got A Woman en What’d I Say overleed in 2004 als een meervoudig legende. Datzelfde jaar zorgde een opvallende acteerprestatie van Jamie Foxx, in de biografische film Ray, voor een waardig cineastisch eerbetoon.
Al vier decennia houdt Eric Clapton de erfenis van de Britse blues levend in de mainstream rock. Vanaf zijn tijd bij de Yardbirds en John Mayall, gedurende zijn periode als gitaargod bij Cream en Blind Faith en uiteindelijk ook op zijn kalmere soloalbums, bewees Clapton een van de succesvolste rockmuzikanten te zijn. Vanwege zijn supersterrenstatus als gitarist dook Clapton op naast de grootste acts van de twintigste eeuw. Zo speelde hij de solo op While My Guitar Gently Weeps van The Beatles, speelde hij mee tijdens The Bands Last Waltz en nam hij een album op met B.B. King. ‘Slowhand’ overwon veel persoonlijke tegenslagen en kan inmiddels terugkijken op een lange en productieve loopbaan.
Vanaf de jaren zestig groeide de Zuid-Afrikaanse zangeres Mariam Makeba uit tot dé stem die zich verzette tegen het Apartheid-regime van haar vaderland. Na een optreden in Italië besloot ze niet terug te gaan en leidde ze een zwervend bestaan over de hele wereld. Met haar teksten en muziek profileerde de zangeres zich als zwart en zelfbewust. Haar huwelijk met Black Power-voorman Stokeley Carmichael zorgde voor opschudding in de Verenigde Staten en het echtpaar verhuisde naar het West-Afrikaanse Guinee. Na de val van het Apartheid-regime werd de zangeres binnengehaald als een teruggekeerde koningin. Die aandacht én haar samenwerkingen met Harry Belafonte, Paul Simon en Nina Simone zorgden er voor dat Makeba ook in het Westen onder de aandacht van een groot publiek kwam. Ze overleed op 10 november 2008 op 76-jarige leeftijd aan in hartaanval na een optreden in Italië.
Beck Hansen verscheen vanuit het niets aan het popfirmament met de ijzersterke single Loser, die naar verluidt met zeer beperkte middelen in één middag was opgenomen. Volgens Beck was het zijn eerste poging tot een hiphopnummer, iets waarmee hij in de tekst de draak mee steekt. Het voor een habbekrats opgenomen videoclipje was niet van MTV af te slaan en Beck werd het toppunt van 'cool' voor alternatieve jongeren. Op de cd Mellow Gold (1994) mixte hij een veelvoud van stijlen en lardeerde het met grappige, onnavolgbare teksten. Datzelfde jaar verraste hij zijn fans met het sobere folkalbum One Foot in The Grave, een terugkeer naar zijn roots als straatmuzikant. Het derde album Odelay (1996) was een hoogtepunt in zijn nog jonge oeuvre. In topliedjes als Where It's At, The New Pollution en Devil's Haircut smeedde hij op een geniale manier uiteenlopende stijlen als hiphop, rock, folk, dance en blues tot een uniek geheel. Beck weigert vervolgens om in een keurslijf te raken en maakt achtereenvolgens de rustige rootsplaat Mutations (1998), de uitbundige funkplaat Midnight Vultures (1999) en het weemoedige Sea Change (2002). Beck blijft zijn publiek uitdagen en vertrouwt bij iedere plaat op zijn intuïtie.
Toen rock-n’-rollpionier Ike Turner de jonge Ann Bullock voor het eerst hoorde zingen, sloeg hij steil achterover. Hij besloot zijn band in dienst te zetten van deze explosieve zangeres met wie hij ook trouwde. Door jarenlang avond aan avond op te treden met The Ike & Tina Turner Revue groeide de groep uit tot een weergaloze liveband die elk publiek plat wist te spelen met hun opwindende soul en strakke rhythm & blues. Nadat de band het voorprogramma verzorgde van de eerste Amerikaanse stadiontoernee van de Rolling Stones (1969) werd de groep ook geliefd onder blanke rockfans. In 1976 stapte Tina uit de groep, mede vanwege de jarenlange mishandelingen van Ike. Het stel scheidde in 1978 formeel. Beiden gingen solo verder. Tina groeide uit tot één van de absolute supersterren van de jaren tachtig, maar Ike wist met zijn solocarrière de glorie van weleer nooit meer te benaderen.