(bron: wikipedia)Zoot Sims of John Haley "Zoot" Sims (Inglewood, 29 oktober 1925 – New York, 23 maart 1985) was een Amerikaans tenor- en sopraansaxofonist.
Samen met Stan Getz en Al Cohn behoort Zoot Sims tot de saxofonisten die beschouwd kunnen worden als de succesrijkste volgelingen van de saxofoonstijl van Lester Young. In de loop van zijn carrière speelde hij met heel wat beroemde bands, waaronder die van Benny Goodman, Artie Shaw, Stan Kenton en Buddy Rich. Sims was ook een van... meer
In 1990 werd de naar Supermans vriendinnetje vernoemde band Loïs Lane een gouden toekomst toegedicht. De groep scoorde hits met nummers als Amsterdamned, It’s The First Time en Fortune Fairytales. Blikvangers van de groep zijn de zingende zussen Monique en Suzanne Klemann. Ook Prince viel voor de uitgekiende mix van soul, pop, disco en rock van Loïs Lane en nodigde de groep uit om het voorprogramma van zijn concerten te verzorgen. Vanaf 1996 deed de Loïs Lane het rustiger aan, al blijft de groep wel optredens geven. In 2013 keerde de groep verrassend terug met het album As One.
Zangeres Greetje Kauffeld (Rotterdam 1939) leerde zingen met platen van Frank Sinatra en Doris Day. Van de laatste nam ze het vermogen over om de luisteraar heel dicht te benaderen, te vertederen of te ontroeren. Van The Voice leerde ze fraseren. In 1957 werd ze zangeres van The Skymasters. Haar professionele loopbaan kreeg al snel een internationaal karakter als gevolg van het winnen van het Festival de Canzone in Venetië, samen met Mieke Telkamp, Christine Spierenburg, Willy Alberti en Johnny Jordaan. Ze werd een graag geziene gast in Duitse radio-, televisie- en platenstudio’s, waarna ze in 1968 vertrok naar Amerika. Ze werkte in Los Angeles en Las Vegas en was, samen met jazzsterren als Ray Brown, Herb Ellis en Oscar Castro-Neves te zien in televisieshows. Terug in Nederland, in 1969, trad Greetje Kauffeld in het huwelijk met producer Joop de Roo, die haar verder stimuleerde in haar ontwikkeling naar een meer jazzy repertoire. In 1986 formeerde ze een bijzonder trio, slechts bestaande uit stem, gitaar (Peter Nieuwerf) en saxofoon (Ruud Brink, later Jan Menu). Tijdens haar veertigjarig jubileum als professioneel muzikant in 1997 werd ze koninklijk onderscheiden en ontving ze de Bird Award.
"Rita Reys is al meer dan een halve eeuw onafgebroken en onbetwist de grootste jazzzangeres van Nederland", concludeerde de Edisonjury, toen zij in 2006 als eerste Nederlandse jazzmusicus de Oeuvre Edison in ontvangst nam. Reys, geboren in Rotterdam in 1924, won als tiener alle zangconcoursen in Rotterdam. Door een huwelijk met drummer Wessel Ilcken kwam ze in de jazzscene terecht. Haar eerste Nederlandse plaatopnames waren voor de elpee Jazz Behind The Dikes uit 1955, waarop toenmalig Nederlands jazztalent te horen is. Haar succes in Nederland was gevestigd, maar ook de Verenigde Staten lonkten. Daar maakte ze een plaat met Art Blakey en trad ze op met grote namen als Chico Hamilton, Oscar Pettiford, Zoot Sims en Clark Terry.
In 1957 overleed Ilcken aan een hersenbloeding, waarna Rita ging samenwerken met het trio van pianist Pim Jacobs. Het bleef niet bij optreden alleen. Ze trouwden op 30 september 1960, wat werd gevierd met het album Marriage In Modern Jazz. Tijdens het internationale jazzfestival van Juan-Les Pins dat jaar werd Rita uitgeroepen tot Europe’s First Lady of Jazz. In de jaren daarna werkte zij samen met Rogier van Otterloo aan een vertolking van het repertoire van Burt Bacharach en Michel Legrand. In 1991 ontving Rita de Bird Award en kreeg ze uit handen van de Amerikaanse ambassadeur de American Songbook Award uitgereikt.
