(bron: wikipedia)Gare du Nord is een Nederlandse urban-jazzband die opgericht werd door Doc (Ferdi Lancee) en Inca (Barend Fransen).Oprichters Ferdi Lancee en saxofonist Barend Fransen beginnen hun samenwerking in 2001 naar aanleiding van een soundtrack voor een eenmalige loungeavond in...
meer
Het Metropole Orkest is het enige fulltime orkest in de wereld dat uitvoeringen verzorgt in jazz en pop. Daarmee is het uniek in de wereld en de lijst aan internationale coryfeeën die met het orkest werken is dan ook lang. Oprichter is Dolf van der Linden, die het orkest in de jaren vijftig wist neer te zetten als het toonaangevende omroeporkest. De opkomst van de televisie zorgde ervoor dat het Metropole ook de Nederlandse inzendingen voor het Eurovisie Songfestival begeleidde. Latere dirigenten waren Rogier van Otterloo (1980-1988), Dick Bakker (1988-1995) en Vince Mendoza (1995-). In 2010 dreigt het Orkest te moeten verdwijnen, omdat het rechtse minderheidskabinet de subsidies volledig wil intrekken. Het leidt tot een protest onder muziekliefhebbers.
(bron: wikipedia)John Scofield (Dayton, Ohio, 26 december 1951) is een Amerikaanse jazzgitarist en componist.
Scofield begon op zijn elfde al gitaar te spelen. Nadat hij door een leraar de muziek van Wes Montgomery, Jim Hall en Pat Martino had leren kennen kreeg hij belangstelling voor jazzmuziek. Van 1970 tot 1973 studeerde hij jazz aan het Berklee College of Music in Boston, Massachusetts. Een van de docenten daar was Gary Burton, waarmee Scofield later weer samenwerkte.
John Scofield werd als musicus bekend... meer
Wanneer Sabrina Starke in oktober 2008 getekend wordt door het prestigieuze jazzlabel Blue Note, is dat het voorlopige hoogtepunt van een bijzonder jaar. Enkele maanden eerder had de Rotterdamse zangeres haar in Amerika opgenomen debuutalbum uitgebracht, dat werd ontvangen met louter positieve kritieken. Starke spreidt dan ook een zeldzame volwassenheid tentoon op een plaat waarop haar invloeden op een natuurlijke wijze samenkomen in een eigen geluid, ergens tussen soul, pop en singer/songwriter in. Slechts drie jaar nadat ze haar eerste talentjacht won is de doorbraak definitief een feit.
Begin jaren vijftig raakte Rotterdammer Piet Noordijk, onder invloed van zijn idool Charlie Parker, verslingerd aan de altsaxofoon. Hij werd al snel bekend als virtuoos musicus en werkte als lead-saxofonist in vele radio- en t.v.-orkesten, zoals The Skymasters en The Ramblers. Daarnaast speelde hij in diverse jazzensembles met onder meer Rob Madna, Cees Slinger, Pim Jacobs en Frans Elzen. Samen met Han Bennink, Misha Mengelberg en Rob Langereis vormde hij een roemrucht kwartet dat in 1964 als enige Europese groep op het Amerikaanse Newport Jazz Festival speelde tussen jazzgiganten als Coltrane, Ellington, Basie en Getz. In diezelfde periode was hij ook lead-alt en belangrijk solist bij de legendarisch Boy Edgar Big Band. In de periode 1978-1992 maakte hij deel uit van het Metropole Orkest als lead-saxofonist en veelgevraagd solist. Noordijk, bekend om zijn vurige en van bebop doordrenkte spel, deed veel optredens met beroemde internationale jazzmusici en -vocalisten. De Nederlandse jazzhistoricus en programmamaker Michiel de Ruyter noemde hem ooit de beste altsaxofonist van Nederland en een van de beste van Europa. In 1965 kreeg Noordijk de Wessel Ilcken Jazzprijs en in 1987 de Bird-Award.
Er bestaan maar weinig muzikanten in de moderne popmuziek die werkelijk ‘geniaal’ kunnen worden genoemd, maar in het geval van Ray Charles is deze typering terecht. Zijn oorspronkelijke manier van zingen, met invloeden uit zowel gospel als popmuziek, heeft nadien talloze grote zangers geïnspireerd. In zijn lange, productieve carrière als platenartiest, die begon in 1949, was Charles misschien wel de beste vertolker van popmuziek van na de oorlog. Als begaafd pianist, songwriter en vocalist werd hij een meester in iedere stijl die hij aanpakte, zoals rhythm-and-blues, country, blues en soul. De man die onuitwisbare rhythm-and-bluesklassiekers schreef als I Got A Woman en What’d I Say overleed in 2004 als een meervoudig legende. Datzelfde jaar zorgde een opvallende acteerprestatie van Jamie Foxx, in de biografische film Ray, voor een waardig cineastisch eerbetoon.
Trijntje Oosterhuis dook schijnbaar uit het niets op toen ze in 1996 tijdens de opening van de Amsterdam ArenA voor 50.000 bezoekers het door John Ewbank geschreven De Zee zong. De zangeres zong echter al sinds eind jaren tachtig met haar broer Tjeerd in Total Touch. Die groep brak in 1997 door met Somebody Else’s Lover, dat een uitgekiende mix van r&b, soul en pop liet horen. In 2001 viel de groep uit elkaar en ging Trijntje werken aan een soloalbum waarvoor haar broer overigens nog een groot deel van de songs componeerde. Haar titelloze debuutalbum verscheen in 2003. Een jaar later tekende de zangeres een contract bij het prestigieuze jazzlabel Blue Note. Strange Fruit, waarop Trijntje onder meer materiaal van Billie Holliday zong, werd een groot succes. Een samenwerking met Burt Bacharach kreeg een platina randje toen er van het album The Look Of Love 70.000 exemplaren werden verkocht.
De manier waarop Jean ‘Toots’ Thielemans (1922-2016) en zijn harmonica onderdeel zijn geworden van de Nederlandse cultuur, doet haast vergeten dat hij toch echt uit België komt. Toots is in alle vormen van de Nederlandse media aanwezig, van het thema van de tv-serie
Baantjer tot de soundtrack van de film
Turks Fruit en gastoptredens bij tal van Nederlandse populaire artiesten. De reden voor zijn wereldwijde beroemdheid is simpel: Thielemans was de beste harmonicaspeler ter wereld. Vlak na de oorlog vertrok Toots naar de Verenigde Staten waar hij speelde met bijna alle grootheden uit de jazz. Onder meer
Benny Goodman,
Miles Davis,
Charlie Parker en
Stevie Wonder deden graag een beroep op Thielemans. Toch was het niet het eerste en enige instrument wat hij speelde; zo begon hij op driejarige leeftijd (!) met de accordeon en speelde op latere leeftijd gitaar. Toch is het de harmonica die hem uiteindelijk zijn faam heeft bezorgd en de lijst met gastoptredens waarbij hij zijn stijl mag demonstreren is onnoemlijk groot. In 1995 kreeg hij de Bird Award.
Voor de familie Rosenberg is het levend houden van de muzikale traditie van de briljante gitarist Django Reinhardt een succesvolle familiebusiness. Toch doet die omschrijving het talent van de drie broers tekort. Het Rosenberg Trio zet niet alleen de ‘gypsy swing’, maar nog veel meer genres naar hun vakkundige hand. Daartoe werkte het trio samen met een groot aantal artiesten onder wie Herman van Veen, Jan Akkerman, Stéphane Grapelli en Cor Bakker.
De grote platenmaatschappij EMI zette Corinne Bailey Rae in 2006 met veel vertrouwen in de markt. Ze moest de Engelse tegenhanger worden van Norah Jones. Zo groot werd ze niet direct, maar de jazzy soul liedjes van haar debuut waren in Nederland goed voor een gouden plaat. Over de hele wereld werden maar liefst 4 miljoen exemplaren verkocht van dit werkje, dat deed denken aan zowel Billie Holliday als Nelly Furtado. Toen haar man Jason Rae (tevens muzikant in haar band) in 2008 overleed aan een overdosis, kwam er een einde aan haar sprookje. Pas in 2010 verscheen Rae's tweede album, dat begrijpelijkerwijs volstond met indrukwekkende sombere liedjes.
In zijn eigen Brazilië kennen ze Sergio Mendes amper, maar in Europa en de VS is hij één van de best verkopende Braziliaanse artiesten. Reden voor Mendes om ook naar Miami te verkassen. In de jaren zestig werd hij bekend met luchtige bossa nova-bewerkingen van de bekendste pophits (onder meer van the Beatles en Simon & Garfunkel). Door de opkomst van lounge werd Mendes’ werk in de late jaren negentig herontdekt door een jonge generatie. Wat uiteindelijke leidde tot een nummer-1-hit in zijn samenwerking met The Black Eyed Peas.
In een tijdperk waarin het downloaden ook onder hiphopfans populair werd, lukte het The Black Eyed Peas om een indrukwekkend aantal van twintig miljoen exemplaren van hun albums te verkopen. De groep wordt in 1995 opgericht door rappers Taboo, APL DE AP en multi-instrumentalist Will.i.am. Met het uitstekende Elephunk (2003) beleeft de band haar doorbraak naar een breed poppubliek. Het leverde de Peas twee jaar later een Grammy op voor beste rapact. Het album The E.N.D. (2009) werd door de pers onthaald op gemengde reacties. Voor de verkoop had het weinig gevolgen. Zowel in Amerika als in Europa stond het wekenlang hoog in de albumlijsten.
Trompettist Roy Hargrove is één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de hardbop, de melodieuze en soulvolle variant van bebop. In 1987 werd Hargorve onder de hoede van Wynton Marsalis genomen, die hem introduceerde bij spelers als Bobby Watson, Ricky Ford en Carl Allen. Hargrove werd geliefd met een felle, no-nonsense stijl die volstrekt op zich zelf staat en weinig verwantschap vertoont met voorgangers. Naast jazz flirt Hargrove regelmatig met de zogenaamde new classic soul door mee te spelen op belangrijke platen in het genre van Erykah Badu en D’Angelo.
