Gedurende de jaren zeventig waren The Eagles aan de winnende hand. Iedere nieuwe plaat deed het beter dan de vorige, singles hielden het zomers lang vol. Vanuit de voorhoede van de countryrockbeweging definieerden The Eagles de zogenaamde softrock en albumrock. Op hun meesterwerk Hotel California wisten ze effectief de decadentie van het gedrogeerde Los Angeles van de jaren zeventig te vangen, verpakt in pakkende hooks en makkelijk verteerbare melodieën. De bandleden gingen ieder hun weg in de vroege jaren tachtig, waarna Don Henley en Glen Frey succesvolle solocarrières begonnen. Ze hergroepeerden zich in de jaren negentig voor de onvermijdelijke, uiterst succesvolle reünietour.
Begin jaren zeventig scoorde broer Richard en zus Karen Carpenter hit na hit met hun zorgvuldig geconstrueerde confectiepop. De heldere intieme stem van Karen was hun belangrijkste wapen, Richard was het muzikale brein. Achter het smetteloze imago van The Carpenters ging een tumultueus privéleven schuil. Karen leed aan anorexia, Richard was verslaafd aan slaappillen. Het succesverhaal eindigde abrupt met de dood van Karen in 1983. De hoogtijdagen van de groep waren toen al een tijdje voorbij. De liedjes van The Carpenters zijn echter tot op de dag van vandaag populair.
Barry White (1944), of Barry Lee zoals zijn werkelijke naam luidt, begon zijn carriere bescheiden. De zanger met de beroemde donkere stem was aanvankelijk, in de jaren zestig, vooral actief als man achter de schermen bij de carrieres van o.a. Viola Wills, The Bobby Fuller Four en The 5th Dimension. Eén van zijn succesvolste acts uit die tijd was de vrouwengroep Love Unlimited, waar hij in 1972 de klassieke single Walking In the Rain With The One I Love voor schreef en produceerde. Toen hij voor één van zijn volgende liedjes een mannelijke zanger nodig had, zong hij zelf alvast een demo in. De mensen van zijn platenmaatschappij overtuigden hem om het liedje zelf te zingen en I've Got So Much To Give (1973) werd een succes. Zijn volgende stap was een instrumentale conceptplaat van het Love Unlimited Orchestra (Rhapsody In White (1974) met de hit Love's Theme), dat eveneens een groot succes werd. In de jaren zeventig was het sensuele soulgeluid van Barry White de favoriete slaapkamermuziek van menig verliefd stel. Tijdens de uitputtende tournees laat White zich steevast begeleiden door het Love Unlimited Orchestra. In de jaren tachtig neemt een oververmoeide White gas terug, om aan het eind van dat decennium weer op te krabbelen. Hij is te horen op albums van Quincy Jones (The Secret Garden, 1990) en Big Daddy Kane (Taste Of Chocolate, 1990) en in 1992 brengt het duet met Lisa Stansfield (All Around The World) hem zowaar opnieuw in de hitlijsten. In de jaren negentig verschijnt er als vanouds kort achter elkaar een reeks albums, waarvan met name The Icon Is Love (1994) hoge verkoopcijfers haalt. Op 1 mei 2003 wordt Barry White getroffen door een zware beroerte, waardoor hij zijn spraakvermogen kwijt raakte. Op 4 juli van dat jaar overlijdt de zanger op 58-jarige leeftijd in Los Angeles aan een nieraandoening. (MS)
Niet veel popgroepen eindigen op een postzegel, zoals ABBA in hun geboorteland Zweden. Er zijn dan ook weinig groepen die kunnen zeggen dat ze uitgroeiden tot een van de meest herkenbare exportproducten van hun land. Opgewekte, zorgvuldig gearrangeerde en geproduceerde popmuziek vormde de basis van ABBA’s buitenaardse succes. Hoewel de groep begin jaren tachtig stopte, leeft ABBA voort in talloze populaire coverbands en een Broadwaymusical. Hun omvangrijke oeuvre wordt nog steeds goed verkocht.
Al vier decennia houdt Eric Clapton de erfenis van de Britse blues levend in de mainstream rock. Vanaf zijn tijd bij de Yardbirds en John Mayall, gedurende zijn periode als gitaargod bij Cream en Blind Faith en uiteindelijk ook op zijn kalmere soloalbums, bewees Clapton een van de succesvolste rockmuzikanten te zijn. Vanwege zijn supersterrenstatus als gitarist dook Clapton op naast de grootste acts van de twintigste eeuw. Zo speelde hij de solo op While My Guitar Gently Weeps van The Beatles, speelde hij mee tijdens The Bands Last Waltz en nam hij een album op met B.B. King. ‘Slowhand’ overwon veel persoonlijke tegenslagen en kan inmiddels terugkijken op een lange en productieve loopbaan.
Simply Red groeide in de jaren tachtig en negentig uit tot één van de best verkopende Britse acts. De groep, onder leiding van zanger Mick Hucknall, bestudeerde de klassieke Amerikaanse soul zorgvuldig en werkte onder meer samen met de legendarische Motown-producer Lamont Dozier. Een cover van de Philly soul-klassieker If You Don't Know Me By Now werd een grote hit voor de groep. In het geluid van Simply Red klinkt de bewondering voor hun oude soulhelden door, maar ondanks dat weet de band een even fris als eigen geluid neer te zetten.
(bron: wikipedia)Earth, Wind & Fire (ook wel EWF genoemd of The Mighty Elements of the Universe) is een Amerikaanse band die soul, funk, jazz- en discomuziek maakt – en ook verschillende muziekstijlen combineert – met prominente rollen voor percussie, blazers, kalimba, bas en zang. De band was vooral in de jaren zeventig populair.
De band werd in 1969 in Chicago opgericht door Maurice White, voormalig sessiedrummer van het Chess-label, het songwritersduo Wade Flemons en Don Whitehead en gitarist Michael Beale. Onder... meer