In de jaren negentig groeide Oasis uit tot een fenomeen in hun thuisland Engeland. Daarmee stapte de band in de voetsporen van hun idolen The Beatles. Ook muzikaal waren de ‘Fab Four’ een belangrijke inspiratiebron, al voegde Oasis daar de stevige gitaren van The Who en de sneer van The Sex Pistols aan toe. Oasis vormde de voorhoede van de Britpop en inspireerde op haar beurt weer veel bands. Terwijl gitarist, songsmid en bandleider Noel Gallagher verschillende klassieke popsongs schreef, richtte de pers zich vooral op de tumultueuze handel en wandel van zijn jongere broer, leadzanger Liam. De constant ruziënde broers dreigden de band meerdere malen op te blazen. Ondanks al deze strubbelingen bleven de broers bij elkaar. De latere albums, geschreven in een periode van bezettingswisselingen, werden minder goed ontvangen dan de eerste twee. Desondanks werden ook van die platen miljoenen exemplaren verkocht.
meer
Blur begon haar leven als de zoveelste talentvolle Britpopband, maar wist alle verwachtingen te overtreffen. Hun debuutalbum toonde dat de band een fijne neus had voor pakkende gitaarliedjes. Op de volgende drie albums wist de band uiteenlopende Britse poptradities samen te smelten tot een eclectisch geheel, en deze platen waren perfecte vehikels voor hun songschrijftalent. Op latere albums zocht Blur nadrukkelijk naar een breder muzikaal palet. Zelfs na het vertrek van gitarist Graham Coxon (hij ging solo) wist het nu de door Damon Albarn geleide Blur tot aansprekende resultaten te komen, getuige het vakkundige Think Tank uit 2003. In 2009 speelt Blur met Coxon weer een paar shows.
(bron: wikipedia)Ash is een band uit Downpatrick (County Down, Noord-Ierland), die in de beginjaren met name getypeerd werd als britpop, maar is ook wel genoemd als indie, punk, grunge en rock. In 1992 begonnen Tim Wheeler (zang, gitaar) en Mark Hamilton (bas) samen te spelen. Zij kenden elkaar van de middelbare school. Op zoek naar een drummer vroegen ze in 1994 de twee jaar oudere Rick McMurray en richtten Ash op.
Al snel na de oprichting van de band kreeg Ash... meer
Radiohead bestormde de Britpopscene in de vroege jaren negentig met hun luidruchtige, post-U2 versie van gitaarrock, met de hit Creep als eerste hoogtepunt. Vervolgens ontwikkelden zij hun schrijf- en productievaardigheden op The Bends en bereikten een iconische status met hun doorbraakalbum OK Computer. Dankzij hen werd artrock weer cool. De wispelturige groep wachtte drie jaar met een opvolger. Het werd een scherpe bocht naar links, vol ambient elektronica en aan Can refererende klankdeconstructies. Ook de daaropvolgende albums en soloprojecten gingen verder in deze richting. De verbindende factor gedurende al deze bandfases bleef de intense, wanhopige stem van Thom Yorke.
Als de ultieme rockband uit de jaren negentig smeedde Skunk Anansie rustige coupletten en knallende, pakkende refreinen aaneen met een flinke dosis bravoure. Met de nummers Weak, Hedonism en Brazen (Weep) scoorde het Engelse viertal grote hits. De groep rondom de zwarte en kale zangeres Skin viel op in het door blanke kerels gedomineerde rockwereldje. Haar ferme stem en openhartige teksten sloten hier goed bij aan. Skunk Anansie was steviger dan Britpop, maar hitgevoeliger dan menig hardrockband uit die tijd. Na een pauze van acht jaar in 2009 kwam de band terug voor een reünietour.
New wave band The Cure werd halverwege de jaren zeventig opgericht door de excentrieke zanger, liedjesschrijver en blikvanger Robert Smith, die de aandacht op zich gevestigd wist door zijn omhoog getoupeerde jaar en opzettelijk slordig aangebrachte rode lippenstift. Doel van de band was, zo verklaarde Smith in een interview, 'om muziek te maken die we zelf op de radio zouden willen horen, maar die niemand maakt'. De missie slaagde. Na de debuutsingle Killing An Arab scoorde The Cure met het lieve Boys Don't Cry (1979) en het droefgeestige A Forest (1980) ook in Nederland al snel de eerste hits. Samen met Siouxie & The Banshees werd door hen de basis gelegd van de gotische rock, waarbij ze zowel in muzikaal als in visueel opzicht (de vleermuizenlook) voorlopers waren. Het duurde niet lang voordat het The Cure lukte om uit te groeien van een ondergronds cultbandje naar een popgroep voor een breed publiek. De deprimerende klanken uit de beginjaren werden afgewisseld met (quasi-)vrolijke niemendalletjes als The Caterpillar, The Love Cats en Close To Me. Zoals alle grote bands zorgde The Cure er ten allen tijde voor dat ze niet voorspelbaar werd. Een moeilijk album als Pornography (1982) werd zodoende opgevolgd door toegankelijker werk als The Head On The Door (1985) en Kiss Me Kiss Me Kiss Me (1987). Met vier albums in vijftien jaar - Disintegration (1989), Wish (1992), Wild Mood Swings (1996) en Bloodflowers (2000) - nam de productiviteit van de band daarna zienderogen af. Het plaatwerk wist fans en critici steeds te verdelen maar dankzij een onverwoestbare live reputatie wist The Cure - ondanks de nodige bezettingswisselingen en daaruit volgende rechtszaken - als mega act de eenentwintigste eeuw zonder al te veel kleerscheuren binnen te hobbelen. (MS)
(bron: wikipedia)Saint Etienne (ook geschreven als St. Etienne) is een Britse muziekgroep. Ze maken wat in de Engelse muziekwereld indie dance wordt genoemd. De basis van de groep bestaat uit het drietal Sarah Cracknell, Bob Stanley en Pete Wiggs. De groep heeft zich vernoemd naar de Franse voetbalclub AS Saint-Étienne.
De groep wordt gezien als een van de bands die begin jaren negentig een nieuwe richting aan de indie dance gaf. Hun eerste nummers hadden nog het typerende housegeluid van rond... meer
Underworld werd in de jaren tachtig opgericht als Freur en speelde toen synthipop. In de jaren negentig groeide de groep onder haar nieuwe naam uit tot één van de belangrijkste vernieuwers binnen de electronica. Hoewel de basiselementen in het geluid van Underworld goed te herkennen zijn (trance, dub, ambient en een vleugje punk) is Underworlds sound altijd meer dan de som der delen. Underworlds troefkaart is de zang van Karl Hyde. Met zijn halfgesproken halfgeschreeuwde zanglijnen klinkt hij als een maffe gospelzanger op een houseparty.
Deze groep uit Athens creëerde eigenhandig hét geluid van de jaren tachtig, met een mix van het typerende ritme van The Velvet Underground, het jengelende Rickenbacker-gitaarspel van The Byrds en hun eigen charismatisch vage zang. Veel bands volgden hun voorbeeld. Maar zelfs toen het R.E.M.-geluid de norm werd binnen het lucratieve “alternative rock”-genre weigerde de groep stil te blijven staan. De band bleef veranderen en zich ontwikkelen, zonder ooit hun undergroundprincipes los te laten. Op de één of andere manier werden ze in de loop der tijd supersterren, maar ook dit veranderde hun overgave aan hun muziek niet. In 1997 verliet drummer Bill Berry de groep, maar Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills bleven volharden, ondanks zijn afwezigheid. In september 2011 werd de band opgeheven..
Vooral in zijn eigen Engeland is Paul Weller (1958) een volksheld, vaak liefkozend geduid met zijn bijnaam ‘The Modfather’. Weller groeit op in Londen waar hij in 1976 de populaire new wavegroep The Jam oprichtte. Nadat die groep uit elkaar valt speelt hij nog even in The Style Council, waarin hij zijn voorliefde voor soul en jazz uitleeft. Als solo-artiest boekt Weller succes met de albums Wild Wood en Stanley Road. Wanneer de bandleden van Oasis hem uitroepen tot een grote inspiratiebron, weet Weller een nieuw, jong publiek aan te boren.
Met hemelbestormende en idealistische rocksongs boden de Manic Street Preachers uit Wales een welkom tegenwicht aan de a-politieke en zelfgenoegzame Britpopbands van de jaren negentig. De eerste periode van hun carrière kenmerkte zich door ‘larger than life’ thema’s, zoals verwoord in de klassieke roadsong Motorcycle Emptiness. Daarnaast raakten de bandleden niet zelden verwikkeld in bizarre schandaaltjes. Na de mysterieuze verdwijning van gitarist Richey Edwards, die tot op heden niet is opgehelderd, besloot de band tot een doorstart die ze in muzikaal rustiger vaarwater bracht. Dat leverde met de als vanouds politiek betrokken single If You Tolerate This Your Children Will Be Next hun eerste nummer één single in hun thuisland op.
New Order rees in de vroege jaren tachtig op uit de as van Joy Division, de Britse pioniers van de postpunk, en werd één van de eerste electropopbands die mainstream succes in de VS wist te bereiken. Hun single Blue Monday was een ijkpunt in de dance, en in de daaropvolgende opnamen wisten ze een perfect evenwicht te bereiken tussen technologie en de ambacht van het popliedje. Technique, uit 1989, omarmde het Balearic House geluid van Ibiza, waar ze het album voor een groot deel opnamen, en acid house. Het jaar daarop nam New Order het officiële lied op voor de Engelse deelname aan het WK Voetbal. Deze single World In Motion bereikte de eerste plaats van de Engelse hitlijsten en blijft waarschijnlijk het enige goede voorbeeld van een WK-lied! Bandleider Bernard Sumner flirtte ook nog met Johnny Marr, onder de noemer Electronic, terwijl hij sporadisch het beroemde kwartet bijeenbracht voor nieuwe opnames - Get Ready (2001) en Waiting For The Sirens Call (2007) - en wereldtournees.
Schotse rockband die na een lange aanloopperiode in 1991 de juiste band op de juiste plaats bleek. Met hun album Screamadelica pionierde de groep met een geluid dat halverwege rock en dance lag. Mede door hun gedrogeerde levensstijl brak de groep nooit door in de Verenigde Staten en waren zowel hun shows als albums wisselvallig. Met de komst van bassist Gary ‘Mani’ Mournfield (ex-Stone Roses) ging de groep er op vooruit. Direct na zijn komt leverde Primal Scream met Vanishing Point (1997) een tweede topalbum af.
Joy Division was zo ongeveer de definitie van de term "postpunk". Ze combineerden het ruwe en de beeldenstormmentaliteit van de punk met een gevoel voor artisticiteit. Dat uitte zich in poëtische teksten, existentialisme en een donkere, stemmige mix van gitaren en toetsen. Daarmee waren ze een belangrijke invloed op gothic en industrial. Na de tragische zelfmoord van zanger Ian Curtis in 1980 ging de rest van de band verder als het meer op pop en elektronica georiënteerde New Order. Op 17 mei 2007, een dag voor de 27ste sterfdag van Curtis, werd op het Cannes Film Festival voor het eerst Control vertoond, een film over het leven en de dood van Ian Curtis. Geregisseerd door Anton Corbijn, de beroemde Nederlandse videoclipregisseur, die de band eind jaren zeventig had gefotografeerd.
Plots waren ze daar: vier straatschoffies uit Manchester met een weergaloze debuutplaat die de tijdsgeest wist te vangen. Het titelloze debuut van The Stone Roses kwam uit in 1989, een tijd dat indierockers en ravers elkaar, onder invloed van xtc, ook muzikaal vonden. The Stone Roses leunden sterk op de Britse sixtiespop, maar ook invloeden uit rave (met name in hun prijsnummer Fool’s Gold) doken op. Helaas slaagde het kwartet er nooit om hun debuut te evenaren en in 1996 viel de groep uit elkaar. Zanger Ian Brown ging solo verder, gitarist John Squire richtte The Seahorses op terwijl bassist Mani naar Primal Scream verkaste. Hoezeer de status van de groep met de jaren was gegroeid bleek wel uit de aandacht voor hun reünieconcerten in Manchester (zomer 2012) waar zo’n 150.000 dolenthousiaste Britten op afkwamen.
(bron: wikipedia)Depeche Mode (DM) is een Britse band die elektronische muziek maakt. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band verscheidene hits, waaronder People Are People, Just Can't Get Enough en Enjoy the Silence. De naam van de band komt van een Frans modetijdschrift, Dépêche mode, wat "modenieuws" betekent.
De huidige leden van de groep zijn:
Tourleden zijn:
Oud-leden zijn onder anderen:
In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje genaamd No Romance... meer
Koppel een volgeling van Oscar Wilde (
Morrissey) aan een vernieuwer van de elektrische gitaar (
Johnny Marr) en je krijgt een van de meest intelligente cultbands van de jaren tachtig: The Smiths. Zij tekenden voor enkele van de meest pakkende, met schijnbaar gemak geschreven songs van hun tijdperk. De band was ten dode opgeschreven door de spanningen tussen de grillige frontman en de rocker, op het hoogtepunt van hun roem. Cultheld Morrissey ging door met een lange solocarrière, als een van de meest uitgesproken iconen van de alternatieve rock. Ondertussen werkte Marr samen met Bernard Sumner in Electronic. Hij sloot zich ook tijdelijk aan bij bands als
The The,
Modest Mouse en
The Cribs.
Al vierden Oasis en Blur uiteindelijk de grootste successen, zonder het voorwerk van Suede was er misschien nooit een britpopstroming ontstaan. Met de latere zangeres van Elastica (Justine Frischmann) en stergitarist Bernard Butler nog in de gelederen, stookte Suede aan het begin van de jaren negentig het vuurtje op. Singles als Animal Nitrat, Metal Mickey en het titelloze debuutalbum volgden in 1993. De Engelse pers kreeg, enkele jaren na de grunge-explosie van Nirvana, weer oog voor bands van eigen bodem en een heuse hype rond britpop was een feit. Suede liet zich inspireren door de cynische popliedjes van The Smiths, terwijl bij frontman Brett Anderson de androgyne uitstraling van David Bowie zijn invloed niet had gemist. Terwijl de Britpop van Oasis, Blur en Pulp een opgeruimd karakter had, ontwikkelde Suede zich in tegenovergestelde richting. Het donkere Dog Man Star (1994) flopte in commercieel opzicht maar was een artistieke triomf, zeker als men bedenkt dat gitarist Butler de groep tijdens de opnames verliet. Het geluid ontwikkelde zich op Coming Up (1996) en Head Music (1999) steeds verder in elektronische richting, waardoor de fans van het eerste uur (zeker in Nederland) dreigden af te haken. Met A New Morning (2002) leverde Suede voor het eerst sinds jaren weer eens een optimistisch popalbum af, waarop de groepsleden bewezen dat ze na alle problemen in hun roerige bestaan - zo overleefde Anderson een serieuze drugsverslaving - alleen maar sterker uit de strijd zijn gekomen. (MS)